Nanotechnology and Asian Values

In this paper I would like to investigate the relationships between nanotechnology and Asian values. Nanotechnology has been proclaimed as a new technology that could bridge the gap between the rich and the poor countries. Areas such as drug development, agricultural production enhancement, elimination of environmental pollution, and energy management, to name but a few, are those where nanotechnology is promising to deliver solutions that could raise the standard and the quality of living in the developing world significantly.

Furthermore, many countries in Asia are fast developing their nanotechnological capabilities. Foremore among them are India and China, which are poised to become among the world leaders in the field. Countries such as Thailand and the Philippines are starting to catch up. According to Peter Singer et al. (2005), nanotechnological activities in India include product development and marketing, and in China the national infrastructure of funding for innovative nanotechnological research is very strong. Singer et al. believe that nanotechnology could be good news for the developing world, but that will not take place on its own. On the contrary, Singer et al. are proposing a global agenda whereby nanotechnology is highlighted as a kind of technology that could provide concrete changes for the better in the developing world.

However, in order for the visions of Singer and others' can be fully realized, one needs to take into consideration the role that culture and values are playing in adoption of nanotechnological policies. In the paper I will investigate the various dimensions in which culture and values play a role. As with other powerful technologies, nanotechnology can create as many problems as solutions. The typical fear of the technology, that nanotechnology will someday produce “nanobots” or “nanogoo” which will take over the world and destroy human beings, needs to be seriously addressed and not merely dismissed as a fantasy. I will concentrate more on the Thai case, looking specifically at the Buddhist tradition in attempting to find out what Buddhism might have to say regarding the advancement of nanotechnology into the fabric of Thai culture. However, I believe what I am saying here is relevant to the other traditions in Asia too.

Reference
Singer, Peter, Fabio Salamanca-Buentello, and Abdallah S. Daar. (2005). Harnessing nanotechnology to improve global equity. Issues in Science and Technology, pp. 57-64.

Technology and Happiness: Bridging the Digital Divide

The panel on "Technology and Happiness: Bridging the Digital Divide" which was part of the Third International Conference on Gross National Happiness took place on Tuesday, November 27, 2007 and was highly successful. The panelists were Purin Panichphant (in place of Craig Warren Smith), Roger Torrenti and Michel Bauwens. At first there were not too many people attending, but in the end we had a very stimulating and thought provoking discussion that will certainly have a lasting impact on policies.

Purin Panichphant opened the panel with a presentation of the project on "Meaningful User Experience" (MUX) which he had been developing together with Craig Smith. Both Purin and Craig are now affiliated with the Center for Ethics of Science and Technology, with myself also in the team. What we are trying to do is to place Thailand as a 'development hub' for policy research and technology design that embeds religious, moral and spiritual values into technology. The idea is not entirely new, and in fact many companies in the US and Europe, such as Nokia in Finland, are developing ways to incorporate these values into the design. Nokia, for example, is teaming up with Electronic Arts, a software game designer, to produce a new genre of games that builds upon local traditions and myths so that the game does not have the look and feel of the cultures that are foreign to the one the game is going to be promoted. However, the deeper reason is that by embedding local values into the games, it is envisioned that the game will not be merely an 'entertainment', but will be educational in a new way.

Hence, what is 'meaningful' in MUX is precisely that the user will gain an experience that is connected with deeper sense of identity and is in tune with the community and its traditions. We have often heard of tirades against technology, such that technology is going to destroy the world and the moral fabric. On the other hand, we believe that technology itself could be a force for the good. And this 'good' is not merely material, but religious, moral and spiritual.

Roger Torrenti is currently heading the EuroSoutheastasia-ICT.org project, which is funded by the EU and aiming at creating and providing opportunities for groups in the region to run projects designed to benefit the local people through novel uses of information technology. He talked about this new project, which could create real changes in South-east Asia and in the cooperation between the EU and the region. Roger also mentioned some other projects initiated by the EU and designed to help develop partnership with other regions such as Asia. One is the PARADISO project (PARADISO stands for "Paradigm and Society"), where the EU is envisioning a partnership with other regions and pushes for an alternative model through shared visions and shared perspectives toward progress and mutual understanding.

Michel Bauwens emphasized the role of peer-to-peer (P2P) networks as a solution to many of the problems facing the world today. What we are seeing the world today is an emergence of the peer, or the ordinary people themselves, as a force for changes, replacing the traditional elites in a growing number of fields. Web 2.0 is a clear example is this peer-to-peer network. What distinguishes web 2.0 from its predecessor is that the earlier web design is a one-to-many communication. The webmaster created the information and then put that up on the web for the many to read. However, new web 2.0 sites, such as YouTube, MySpace, or Facebook, changed this picture in a radical way. It is now possible for the users to post up information and media on the site, thus blurring the distinction between the webmaster and the user. For Bauwens this is a symptom of a profound change that is going on and that should be further encouraged. And his vision is that the world is changing toward this locally active, but globally interacting networks enabled by the new web technologies.

He cited a piece from European history. The Roman Empire, as is well known, is supported by slave labor. Much of its economy was maintained by this free labor extracted from slaves. However, after the Germans defeated the Romans and dissolved the Empire, they freed up all the slaves. Hence the slaves could now own their land and become masters of their own destinies. Slaves became independent farmers. For the traditional elites this was very bad, because they could no longer rely on slave labor, and this spelled the end of the Empire. However, for the slaves turned farmers, this was very good for them. Bauwens sees the trend happening today with the emergence of peer-to-peer networking. Instead of being controlled by one centralized source of power, the trend now is toward decentralization of power and of economy, but with a more intense communications between the localities. This could well be a way for technology to be a part in the actual promotion of happiness.

Naturally there were a lot of questions during the panel. One asked how technology could promote happiness at all. Suppose somebody chooses to live without any new technology, they can well be happy. The answer from the panelists was that, of course one can certainly choose how much technology one decides to allow into one's life, but that does not mean that technology has no role at all in development and in promotion of happiness according to the GNH principles. We have to make a distinction between those who can afford to choose how much technology one wants, and those who cannot choose at all because they are too poor or their homes are too remote from the technological connection. If people have no choice, then the question becomes moot.

Another question is a more philosophical one. The idea behind the internet has seemed to be one that promotes individualism, freedom of choice, and autonomy -- in short those ideas behind traditional liberalism. But if the world is moving away from that model, and more toward an alternative which is based more on the idea that individual persons are more relational and their beings are more dependent toward others and their communities, then how would the internet be situated? This is a difficult question and one I am sure will be pondered on for some time from now. Nonetheless an answer seems to be that technology is not as determined as some technological determinists appear to think. If technological determinism is true, then in this situation the internet would seem to be doomed. However, one might find an answer in how the technology is designed. And in fact it is possible to design the internet, or another version of it, that promotes the idea of individuals being relational and depending on the whole, so to speak, rather than the old model of atomic individuals. After all the internet is nothing if not a communication tool, and as relations critically depends on communication, then there is a way for the internet itself to be adapted. The bottom line is that it does not have to be tied up with the philosophical idea of atomic individualism at all.

So the panel became deeply philosophical and theoretically in the end, which is very good indeed. Those who participated would like the conversation to continue, and certainly we will find a way to let that happen in the near future.

Web 2.0: Toward Happiness and Empowerment through Interactive Technology

Soraj Hongladarom

Department of Philosophy and Center for Ethics of Science and Technology

Faculty of Arts, Chulalongkorn University

Introduction: What is Web 2.0?

Web 2.0 is a new development in the World Wide Web. According to the Wikipedia, the term ‘web 2.0’ refers to “a perceived second generation of web-based communities and hosted services — such as social-networking sites, wikis and folksonomies — which aim to facilitate collaboration and sharing between users.” Its use first became widespread in 2004, after the first O’Reilly Media Web 2.0 conference. Actually, ‘web 2.0’ does not refer to any advancement in technological details, but it shows more how the internet and the technologies of the World Wide Web is used so as to reflect social interaction and the ability for users to share information which was not actually feasible with the way the Web was used before. According to Tim O’Reilly, “Web 2.0 is the business revolution in the computer industry caused by the move to the internet as platform, and an attempt to understand the rules for success on that new platform” (http://en.wikipedia.org/wiki/Web_2).

Many websites that we are familiar with today employ the web 2.0 concepts. A clear example is www.youtube.com, which could well be regarded as the very embodiment of the idea. Youtube does not contain any information on its own. The millions of video clips on its website do not originate from the people who designed the site and put URL on the internet, but from the millions of users worldwide who share the clip with one another. We might look at youtube.com as a huge free market where people come in from all corners to share their information. In the previous incarnation of the Web, what we might conveniently call ‘web 1.0,’ the idea is that information is created and disseminated to the users by the content providers and the webmasters, and the users are in most cases little more than passive consumers who can only choose which chunk of information they would like to get and which one not, but they do not have the power to share their own information with the outside world without themselves becoming webmasters. Web 1.0 creates a wall between the webmasters and the users. Webmasters create, maintain and disseminate information, and the public consume it. With the web 2.0 concept, on the other hand, the line between webmasters and the users has become significantly blurred. The function of the webmasters in youtube.com function, not as ones to choose which video clips should be shown on the first page, which ones on the second and other inner pages, and so on, but the role of the webmasters has almost become invisible, making sure that things run smoothly and that the overall look of the website is pleasing and functional, etc. In short, the role of the webmasters changed from that of ‘masters’ to being more like ‘servants’ who stay out of the limelight and are always there and ready to help.

In this brief paper, I would like to discuss how the web 2.0 concept could be conducive to happiness. As happiness is notoriously a difficult concept to pin down exactly, what I am focusing is rather empowerment of the local communities. As a technology that supports social networking and sharing of all kinds of information, web 2.0 will be instrumental in promoting happiness that is a result of such social empowerment. However, before that vision can be reality, many obstacles need to be overcome. These obstacles will be identified in the course of this paper and I will provide some attempt at showing how they can be eliminated.

Open Source, Open Society and Web 2.0

The web 2.0 concept aligns itself perfectly with that of open source. In software terms, ‘open source’ means that the source code of a particular program is publicly accessible and is intentionally released to the public so that anyone who has the expertise can have a look in order to study it and make improvements. The only requirement for open source is that once one revises and improves on a code, one is bound to publish one’s own revisions and announce this to the public. This is to ensure that any revisions and improvements will be fed back to the system so the benefits still belong to the public. The open source idea is diametrically opposed to the normal practice of most software businesses, which jealously guard their source codes as trade secrets. This ‘proprietary system’ or ‘closed source’ implies that the source code, the very heart of software, belongs to the company as private property. Nobody except for authorized personnel within the company who owns it has the right to open up a piece of software and to do anything with it. Once a user has bought a piece of proprietary software, he or she in effect has agreed to be bound by its terms of use, which in most cases involve the agreement not to tinker with the source code, if they do have the ability to crack open the software get to the inside.

Another well known website illustrates this viewpoint very well. Wikipedia.org is a very widely used online encyclopedia in the world today, and its startling feature has always been that anybody has the right to share their knowledge and expertise with the world by uploading their own contribution to it, thus adding what they know to the global community, adding a share of knowledge for the benefit of everyone. The basic idea of the open society is that every individual is equal, and that idea is also reflected in the wikipedia conception. Knowledge is shared among everybody in the world, and definitely it is not the prerogative of some privileged few.

The open source system is much aligned with open society. According to Karl Popper, an open society is one where there is a system of tolerance, accountability and most of all transparency in information management. A government is open when anybody can monitor its functioning and when it can provide justifications and reasons for its action. This is opposed to governments in closed, totalitarian societies where governments are not accountable to the people, nor are they any transparent in its dealings. In this sense, there are a lot of affinities between open source software system and open society. In the open source concept, there is a system of trust and willingness to share the good with everybody in the community. The authority functions more as one who facilitate things so that the good is brought about in the most efficient manner possible so as to ensure that everybody does have a chance to enjoy the good, rather than hoarding the good to a privileged few as is very often the case in closed societies.

What is crucial here is that open source critically depends on open society. This is a point that seems to be much overlooked by software developers. But in a society where there is no freedom to innovate and no freedom to share information without any restrictions, it is very difficult to image how open source software system can even get started. On the other hand, promoting open access and openly sharing systems such as web 2.0 websites could well lead to more open societies, because, as history has shown many times, maintaining a healthy, democratic society requires that information be fully accessible and fully shared. This is precisely the objective of web 2.0

Web 2.0 and Happiness

So we have now come to the central part of the paper. I would like to show that there is a link between web 2.0 and happiness. Let us note, however, that the term ‘happiness’ here is used here not in the usual psychological or economic sense of ‘subjective well being,’ but in a more ancient and more spiritual sense of cosmic order and harmony. Rationale behind this is rather complex, and at least requires a full paper of its own. However, the idea, basically, is that by equating happiness with subjective well being, the moral dimension and the spiritual side of the matter is left out. One can be ‘happy’ when one is only satisfied with the material consumption. But as all religious traditions point out, this is not adequate at all, and there is obviously more to happiness than mere consumption. What web 2.0 can offer in promoting happiness is that, by allowing people to network together and by allowing them to express themselves to their communities, the technology allows for a level of happiness that has hitherto been rather difficult to achieve. Happiness can be achieved here only it is understood as something that arises when one fulfils one’s goal and one’s sense of ‘belonging’ to something that is greater than oneself, something more akin to Aristotle’s ‘good life’ (eudaimonia) rather than mere consumption of material goods. At any rate it is hard to see how material consumption would have anything to do with social networking, so if happiness is equated with the former, then one would indeed by hard pressed to see how web 2.0 can lead to happiness at all.

To put things in more concrete terms, web 2.0 creates a level of happiness by ensuring that information is shared in an open and transparent manner. As happiness is better understood as a harmonious working relationship between the inside (individual preferences, etc.) and the outside (social and physical order of things), web 2.0 does promote it through becoming a lynchpin of open society. Hence there are strong logical connections between open source software (such as web 2.0), open society and happiness.

Web 2.0 in Thailand

There are a number of websites in Thailand employing the web 2.0 concepts. The most successful one seems to be www.pantip.com. This very popular website functions as a forum where members come in and engage with their fellow members of every imaginable topic, ranging from politics (a very heated section) to art and entertainment, to religion (another heated place), and pet care and so on.

Another interesting website is http://gotoknow.org/, a site that collects a large number of ‘weblogs’ or ‘blogs’ contributed by the members. Both pantip.com and gotoknow.org are ranked among the most popular websites in Thailand. 

What these two websites share in common is that, firstly they are operated mostly by their members. All the content is provided by the members, and the so-called ‘webmasters’ are in fact facilitators who make things running but impose no heavy hands on the directions where the content is heading. However, there may be some restrictions, especially in the case of pantip.com, as when the exchanges (mostly about politics) tend to get out of hand and when the directions of the discussions might risk offending someone or breaking the law. Otherwise the idea is that any content whatsoever is fair game.

These two websites clearly show that Thailand appears to be heading in the right direction as far as the use of web 2.0 concepts is concerned, but now the problem is how many people in Thailand are actually using it. Considering the statistics prepared by the National Electronics and Computer Engineering Center (NECTEC) showing that the total number of internet users in Thailand hover around 12 percent in the year 2004,¹ this is not quite satisfactory. It is indeed true that happiness does not necessarily depend on how many people are getting connected, but without any level of appreciable internet access, it is hard to imagine how happiness is going to be achieved, at least when we consider the kind of happiness that has been the subject of our discussion so far in this paper.

Conclusion

So to conclude. The major question that will concern policy makers in the country for a foreseeable future is: How could Thailand foster the design principles for web 2.0 technologies that actually promote happiness and human development? This question is important because design is indeed crucial if any policy attempt to broaden the people’s participation in the internet world is to bear fruit. I think a first priority for the design should be that the users should be kept in mind from the beginning. Technologies are meant to answer the people’s wants and needs, and anti-technology rhetoric notwithstanding, we in the twentieth century simply cannot leave without it. And I am firmly convinced that the path toward happiness would not be feasible without some kind of ingenious technological design that is accessible to everybody and that allows for the full flowering of everyone’s potential. Web 2.0 seems to be doing its job in this regard, as we have seen. However, many obstacles still remain, as in Thailand only less than fifteen percept of the population are connected to the Internet. And even if we carefully consider the prime examples of Thai web 2.0

Another thing that deserves no less serious attention is the potential clash between local values and the global web 2.0 websites such as youtube. The recent incident between the Thai government and the website concerning the portrayal of the Thai king illustrated that the clash could get downright serious, resulting in the whole youtube.com website being shut down and inaccessible throughout the country for a consideration period of time. This clash in value needs to be fully addressed and deliberated. What global websites such as youtube need to consider is that they cannot take their own system of values for granted. However, this is a very delicate and complicated matter. We have to be well aware of the possibility that local values might trump over global ones, resulting in parochialism and the syndrome that occurs when one country is always arguing against ‘interference’ by outsides (which in many cases are only justifications of brutality inside the country). On the other hand, we also need to be careful that the so-called global system does not fully dominate everything and every local corners, which could result in the same thing.

1 Thailand ICT Indicators 2005: Thailand in the Information Age (Pathumthani: NECTEC, 2005), p. 27.

Coding for Ethics - Bangkok Post, Aug 8, 2007

CODING FOR ETHICS

Project aims to turn His Majesty the King's sufficiency and happiness theories into a new technology policy

Story by CRAIG WARREN SMITH


Craig Warren smith, co-host of colloquium
Electioneering will soon dominate headlines in Bangkok. But a quieter and more consequential issue looms beneath the surface: whether Thailand's leaders can translate His Majesty the King's ethical concept of a "sufficiency economy" and that of gross national happiness into tangible innovations in public policy.

If they succeed in doing so, the next elected government may well embrace the new approach.

But sceptics abound. Critics in Hong Kong, writing in The Economist and Asian Wall Street Journal, dismiss the King's concepts as mere fodder in the anti-Thaksin PR wars.

They claim that sufficiency/happiness notions are too fuzzy to be operationalised, too anti-capitalistic to gain traction.

After all, Thailand sits in the geographic middle of a region that is experiencing the most significant growth surge in history.

Deputy PM Paiboon: three recommendations

Surely, they insist, the next government will fall in line with reality. Translation: endless consumption as in the Singapore model, not spiritual growth, will remain the implicit aim of the Thai government.

Maybe not.

Last month, a project emerged that aims to prove those critics wrong. It is a year-long series of small colloquia involving some of Thailand's top academic and government leaders.

Chaired by the head of Chulalongkorn University's governing board, Prof Charas Suwanwela, it is organised by the University of Washington's Human Interface Technology Laboratory and Chulalongkorn's Centre for Ethics in Science and Technology.

Called "Happiness, Public Policy and Technology," it is intent on producing a dramatic shift in technology policy for the next elected Thai government, one that is in tune with the King's concepts.

The session brings together technology centres in Thailand such as the Asian Institute of Technology, the National Science and Technology Development Agency, the government's own technology research arm, Nectec, as well as Chulalongkorn itself.

And surprise: the project already has some powerful market forces on its side. IBM, Nokia and Intel participated in the first session, and Google has signalled that it wants to join in.

If the project succeeds, it could spread rapidly. The International Telecommunication Union (ITU), which helps 191 nations set telecommunications policy, is listening in.

"ICT can enhance ethics and national happiness," says Dr Eun-Ju Kim, Head of the ITU's Regional Office for Asia and the Pacific.


Dr Suchada: momentum can grow quickly

Aligning with Web 2.0

"We believe that the 'sufficiency/happiness' concepts of the King are in tune with the new market forces in technology," says Prof Soraj Hongladarom, one of the project's co-organisers.

The key is to understand the innovation dubbed "Web 2.0," exemplified by applications that have upended technology markets in the West, causing web sites like Google, YouTube, Facebook, MySpace and Flickr to amass tens of millions of users in a matter of months. Initially, these sites had no business model, but their embrace by the public drew investors. The same could happen in Thailand.

Like China and many other governments, Thailand has taken a defensive stance against Web 2.0 by outlawing YouTube and limiting children's access to massive multiplayer online gaming. But these problems could be transcended through public/private partnerships and new alliances in Thailand that cause Thailand to move into the forefront of Web 2.0, turning it to Thailand's advantage. By turning Thailand into a hub for Web 2.0 technologies, the country could exert its comparative advantage in the technology market place and empower its citizens.

In fact, a number of corporations around the world have been nurturing technologies that aim to foster the well-being of users. Many, such as Nokia, have released the source code of their technologies so that local developers can join in. But their innovations remain mostly hidden in research labs, far from Asia. The reason: Till now these corporations have lacked a nation to serve as their beta test site.

One such researcher drawn to Thailand is Intel's John Sherry, who manages a health care research group in Portland, Oregon. "We are developing biofeedback technologies that draw insight from Buddhist meditation," he said. "These technologies can help patients monitor their behaviour and reduce stress. Thailand could offer a great environment to help companies such as Intel adapt these technologies to realities of emerging markets."

Indian researchers echo this view. "The King's ethical concepts can be incorporated into the design of technologies for education, games, devices, whatever," said Arvind Lodoya, a Bangalore-based researcher at the Shrishti School of Design whose work is supported by Nokia. "As an open society, Thailand fits nicely with open source. Designers here could develop applications that release the pent up creativity of Thai citizens," he said. "Unlike India, Thailand has the scale that could bring government officials into interaction with the private sector to point to a new paradigm of technology deployment."


Prof Charas chaired the session

Three suggestions

Just how would this process begin in Thailand? Deputy Prime Minister Paiboon Wattanasiritham, a speaker at the recent colloquium, offered three concrete recommendations.

1) Ask citizens "what makes them happy?" An advocate of a strong local role in governance, Paiboon said that technology could be used to assess citizens to find out what in fact could satisfy citizens. "Rather than tell users what to do, the government could use web sites and digital devices to find out what communities want and to monitor their progress in achieving it.

Reinforcing Paiboon's suggestion, some participants argued that applications could be designed to foster the "wisdom of crowds," so that by deliberating with each other users could come to embrace the ethical principles that would make their happiness sustainable over time.

2) Identify who knows what: A second concept advanced by Paiboon is a concept he called "wisdom mapping," in which community members could identify each others' skill levels, much as users of Amazon.com and eBay use technologies for peer review. In a similar way, applications of technology could be designed to evaluate and honour the skills of neighbours in hundreds of communities. "A village, district or tambon could develop a bank of identified skills that could be called upon in times of need," he said.

3) Teach mindfulness: A third notion he suggested was "spiritual technologies," in which technology applications could combine with instruction to teach mind training or mindfulness in citizens, helping them cope with the stresses of modern life. Noting web sites such as spiritualcomputing.com, Paiboon suggested that the colloquia bring to Thailand the best thinking about how technology could release citizens from stress.

A search for the new

If Thailand's next government is to embrace such ideas it will need measures that allow policy-makers to distinguish between technologies that foster virtuous behaviour and those that cause harm. The colloquia explored the notion that recent innovations in neuroscience catalysed by the Dalai Lama could be the source of those measures.

Using the latest brain imaging technologies such as fMRI, the University of Wisconsin Laboratory for Affective Neuroscience has been measuring the "happy brains" of adept meditators, creating the visual basis for measurable comparisons with normal citizens who lack mind training. A plan of the project's organisers is to bring neuroscience researchers to Thailand in an effort to help public policy makers and designers use such measures to chart progress towards the happy state.

So far the Thai colloquia is just a discussion. "This sort of informal conversation is the best way for significant collaborative projects to emerge in Thailand. As the ideas catch on, momentum can grow quickly," said Dr Suchada Kiranandana, president of Chulalongkorn University.

The next colloquium in the series, slated for November 30, will focus on education technologies that foster happiness. Next in line for consideration, early next year, are colloquia that consider computer games and a final session in the Spring will address the cause favoured by the Royal Family: rural development.

Will it work? Keep your fingers crossed.

Formerly a professor at Harvard University Kennedy School of Government, Craig Warren Smith, PhD, is now senior advisor to the University of Washington Human Interface Technology Laboratory. Outside of academia, he has advised multinationals (Microsoft, Intel, IBM, Nokia, Oracle), philanthropic institutions, ministers of emerging markets, including Thailand, intergovernmental institutions and leading universities.

Article from the Bangkok Post - Aug 8, 2007

A HUB FOR HAPPINESS TECHNOLOGIES

Thailand could harness Web 2.0 concepts to create applications based on sufficiency economy concepts

Story by TONY WALTHAM


Bhutan's Minister of Home Affairs Jigmi Y. Thinley
No other country is putting ethics at the top of its public policy agenda in the way that Thailand is, according to senior advisor to the University of Washington's Human Interface Technology Lab Craig Smith who has been holding meetings here for the past three weeks, including co-hosting the colloquium he refers to above.

Last week a process was outlined in a meeting with the National Science and Technology Development Agency (NSTDA), the National Electronics and Computer Technology Centre (Nectec), Chulalongkorn University and the Asian Institute of Technology (AIT) whereby internal teams will hold a series of meetings.

Later, three recommendations outlined by Deputy Prime Minister Paiboon Wattanasiritham would be operationalised - and before the next colloquium, he said.

These ideas are around identifying what makes people happy, mapping who knows what in communities and in applying technology to teaching meditation or mindfulness. A design prototype will be prepared at AIT on November 29, the eve of the next colloquium here, he said.

This should be followed by the signing of a Memoandum of Understanding the following day.

"We have to develop some sophisticated instruments that could measure the ethical impact of technologies and look at the way applications shape behaviour; do they have an ethical impact or an addictative impact?" he said. With such tools, government policy-makers could make informed decisions about technology and whether it is good for its people, he explained.

Thailand would definitely set the agenda for the world, Smith said, adding that he had been invited to Geneva to discuss the latest developments with the secretary-general of the International Telecommunications Union (ITU). Next week, he is also meeting with Google to brief its top executives about the concepts.

The term Gross National Happiness (GNH), which aims to define the quality of life in holistic terms - in contrast to Gross Domestic Product (GDP) which is merely an economic indicator - was conceived by Bhutan's King Jigme Singye Wangchuck back in 1972.

But it wasn't until 1998 that Bhutan decided to share this idea with the rest of the world. Before that, the Himalayan kingdom and been "too shy" to talk publicly about the concept, according to Bhutan's Minister of Home Affairs, Jigmi Y. Thinley.

Speaking at the Foreign Correspondents Club of Thailand (FCCT) last month, he explained how the concept of GNH promoted a sustainable, simple way of life and a peaceful society, and how it was now gaining currency and interest in the world at large.

Thinley had been in Bangkok to participate in a two-day International Conference on Happiness and Public Policy, staged July 18-19 by the Public Policy Development Office of the Prime Minister's Office.

At the FCCT, Thinley also announced that the 3rd International Conference on Gross National Happiness would take place in Nong Khai, followed by a session in Bangkok, from November 22-28 this year.

Some of those who had made presentations at the two-day conference on Happiness and Public Policy at the UN later joined the 20 or so academics, representatives from NGOs, the Government and companies such as IBM and Intel at a colloquium - referred to in the story above - that explored how Thailand might become a centre that could "operationalise" GNH.

This was a brainstorming session that, in particular, looked at health care - the first of several planned for the coming year by its organisers.

This series of seminars, conferences and colloquia mark a new phenomenon that recognises the need to apply morality and ethics to societies.

And Thailand is now at the epicentre of activity - presenting an opportunity for the country to position itself as a global leader for innovation in this field.

This comes as His Majesty the King's sufficiency economy concept is providing both the setting and is serving as a moral guiding principle for national development.

During the colloquium, which I attended, Deputy Prime Minister Paiboon Wattanasiritham pointed out that a few years ago most businessmen here would have said that the sufficiency economy concept did not apply to business but related only to farmers and rural areas.

But this had all changed, he noted. Many inroads had been made and business leaders at chambers of commerce and the Federation of Thai Industries now seriously discussed sufficiency economy principles, he said.

Paiboon also reminded those present how Thailand's 10th national economic and social development plan, which was based on the sufficiency economy concept, stated clearly that the final stage of its development goal was to have a society where people lived together in peace, happiness and togetherness, including being in good health.

In discussions about happiness, ethics and morality another fundamental element is spirituality.

In articles on the web at spiritualcomputing.com, Craig Smith details aspects of the convergence of ancient wisdom and modern tools and says that a framework and a research agenda is now emerging through informal meetings.

In applying technology to the concepts of GNH or the sufficiency economy as well as to spiritual computing, the Web 2.0 concept of interactive computing would appear to be the foundation on which solutions or applications might be built, he notes.

Happiness, Public Policy and Technology

This is a picture taken from the colloquium on "Happiness, Public Policy and Technology," July 23rd, 2007 at Chulalongkorn University. The next colloquium will be held at the same place on November 30, 2007. The topic will be "Technology and Education."

Final CfP - The Third Asia-Pacific Computing and Philosophy Conference

FINAL CALL FOR PAPERS

***Deadline of submission of abstracts (no more than 1,000 words): September 30, 2007***

The Third Asia-Pacific Computing and Philosophy Conference
November 2-4, 2007
Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand

Website: http://www.stc.arts.chula.ac.th/APCAP2007/

The Third Asia-Pacific Computing and Philosophy Conference will again take place at Chulalongkorn University in Bangkok, Thailand. The conference is being held in succession to the successful Second Asia- Pacific Conference in January 2005 (http://www.stc.arts.chula.ac.th/CAP/AP-CAP.html).

AP-CAP2007 is part of the series of conferences organized by the International Association for Computing and Philosophy (http://www.ia-cap.org). The conferences have been in held in various regions of the world. As of now there are three major regions where these conferences are held, namely in North America (NA-CAP), Europe (ECAP) and Asia- Pacific.

As with the other CAP conferences, AP-CAP2007 will also deal with all aspects of the "computational turn" that is occurring through the interaction of the disciplines of philosophy and computing. And in continuation from the second conference, papers dealing with 'cultural' aspects of computing and philosophy would be specially emphasized, though papers in other areas will of course be welcome. The conference is interdisciplinary: We invite papers from philosophy, computer science, social science and related disciplines.

INVITED SPEAKER

Rafael Capurro

SUBMISSION OF ABSTRACTS

Please send an extended abstract of not more than 1,000 words to Dr. Soraj Hongladarom. Files in .DOC, .RTF, .TXT, or .PDF formats are acceptable. Deadline for submission: 30 September 2007. Authors will be notified of the committee's decision before October 15th.

PhD and master students are especially encouraged to submit. Student speakers will not have to pay a conference fee.

Abstracts should be sent to Soraj Hongladarom at s.hongladarom@gmail.com

PUBLICATION

Papers presented at the Second Asia-Pacific Conference were successfully placed in a variety of publications, including Computing and Philosophy in Asia (Cambridge Scholars Press) and a number of academic journals. It is foreseen that papers at the Third AP-CAP will be published in the same way.

REGISTRATION

Due to the foreseen subsidy by the Commission on Higher Education, we are pleased to announce that registration fees for the conference are very much reduced. We have a flat fee of 4,500 Thai Baht for non-members of the International Association for Computing and Philosophy, and members pay only 3,000 Baht. (See this link for currency exchange information). Students don't have to pay registration fees. (Please show your current ID.) The fees for non-members already include membership fees, so everybody becomes a member of the IACAP upon registration to the conference.

Due to the low registration fees, we are not in a position to process international transfer of any kind. So if you come to Thailand from abroad, please pay for your registration in cash in Thai Baht and in person at the site of the conference. Thai participants can wire their payment to the following account:

Name: Center for Ethics of Science and Technology
Number: 038-4-02757-0
Bank: Siam Commercial Bank, Siam Square Branch

Important - international participants please don't wire your fees to this account. You have to come to the conference and pay your fees in cash only.

In order to register in advance, please send an email to Dr. Soraj Hongladarom (s.hongladarom@gmail.com) stating your name, affiliation, paper title, contact address and email address. Advance registration is available until the last day before the conference (November 1, 2007). Fees for advance and normal registration are the same.

AP-CAP conferences are organized under the supervision of the International Association for Computing and Philosophy (IACAP). Website: http://www.ia-cap.org/.

CONTACT
Dr. Soraj Hongladarom, Center for Ethics of Science and Technology, Faculty of Arts, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand
Tel. +66(0)2218-4756; Fax +66(0)2218-4755

Global Warming and Disparity in Energy Consumption

"Global Warming and Disparity in Energy Consumption between North and South: The Need for Global Justice Principles to Take Care of the Environment"

(This paper is going to be presented at the UNESCO Conference on Ethics of Energy Technologies in Asia and the Pacific.)

Soraj Hongladarom
Center for Ethics of Science and Technology and Department of Philosophy
Chulalongkorn University


Global warming is a serious phenomenon that is threatening to change the way human beings live in the world forever. Yet effort to combat it has met with lukewarm responses, not least among which is the refusal of the US government to ratify the Kyoto Protocol. While scientific experts continue to debate on the exact causes and theories about global warming, we are seeing real changes in the world's climate, ranging from the alarming reduction of the ice cap in the Arctic to changes in weather patterns worldwide. Something really needs to be done.

A key provision of the Kyoto Protocol is that ratifying countries agree to lower their emission of greenhouse gas to below the 1990 levels. A pattern of argument has emerged where the developed North argue that the developing countries should do more to help combat global warming through their reduction in destruction of forests and other natural resources. The South, on the other hand, argue that as the major energy consumer the North should do more in terms of cutting emission.

It is clear that both the North and the South are preserving their interests. Either reducing greenhouse gas emissions or reducing the areas where tropical rain forests are turned to farmland would seem to have an adverse impact on the economies of the North and the South respectively. Here patterns of power are clearly in place. Disparity in energy consumption is a clear symptom of the disparity in power between the rich North and the poor South. In order to begin to combat the divide, a principle of global justice is proposed. After all both North and South inhabit one and same world, and so far as the current technology is feasible for the foreseeable future, this is the only world where humans can live. Hence both North and South have their destinies interlinked.

Continuing Education for the Elderly

ศูนย์จริยธรรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ได้รับการว่าจ้างจาก สภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ให้ดำเนินการโครงการ "พัฒนาหลักสูตรการเรียนรู้ต่อเนื่องสำหรับผู้สูงวัย: ศาสตร์และศิลป์ของการสูงวัยอย่างมีคุณภาพ" และได้นำเสนอรายงานทั้งหมดให้แก่สภาที่ปรึกษาฯเรียบร้อยแล้ว รายงานทั้งหมดอยู่ในเว็บไซต์นี้

http://www.stc.arts.chula.ac.th/Aging/index.html

สานศิลป์สู่ศานติ: พุทธศิลป์และวัฒนธรรมทิเบตและหิมาลัย

มูลนิธิพันดารา ร่วมกับ ศูนย์จริยธรรมทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ขอเชิญผู้สนใจร่วมเสวนาและแบ่งปันประสบการณ์เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการสรรค์สร้างสันติภาพของโลก

สานศิลป์สู่ศานติ: พุทธศิลป์และวัฒนธรรมทิเบตและหิมาลัย
วันเสาร์ที่ 13 ตุลาคม 2550
เวลา 9.00-18.00 น.
ห้อง 105 อาคารมหาจุฬาลงกรณ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

หัวข้อการเสวนา:
ทิเบต: ชัมพาลาที่ค้นพบ
ประสบการณ์ของช่างศิลป์ไทยในการไปวาดภาพพระบฏกับช่างศิลป์ทิเบต
สัญลักษณ์พระพุทธศาสนาในศิลปะทิเบต
ความหมายของอุปกรณ์ในการประกอบพิธีกรรม
มนตรากับศานติ

วิทยากร:
มล. สุรสวัสดิ์ ศุขสวัสดิ์ ปรัชวัลย์ เกตวัลห์ Vancelee Teng ชลทิศ ตามไท กฤษดาวรรณ หงศ์ลดารมภ์

Three Hundred Years of Buddhism in Russia

“Three Hundred Years of Buddhism in Russia”

A Special Lecture in Commemoration of One Hundred and Ten Years of Thai-Russian Relation

Wednesday, 12 September 2007,
Room 302, Boromrajakumari Bldg., Faculty of Arts, Chulalongkorn University,
16.00 - 18.00 hours

The public is cordially invited to attend a public lecture by Dr. Andrey Terentyev, translator of His Holiness the Dalai Lama and editor of the Russian translation of the Lamrim Chemo (Graded Path to Enlightenment), a classic and foremost teaching in Tibetan Buddhism written by Tsongkhapa. The lecture will be accompanied by a number of illustrations.

Contact: Areerat Sirikhoon at areeratana@cpbequity.co.th or call 081-648-1195, or Soraj Hongladarom or call 089-686-6331.

ANNOUNCEMENT FILE (Please click).

สานศิลป์สู่ศานติ

การเสวนาเรื่อง "สานศิลป์สู่ศานติ: พุทธศิลป์และวัฒนธรรมทิเบต
และหิมาลัย" เลื่อนไปเป็นวันเสาร์ที่ 13 ตุลาคม 2550 ตั้งแต่เวลา 9.00 น.
นอกจากการเสวนา จะมีการแสดงนิทรรศการ การขายของที่ระลึก
และกิจกรรมที่น่าสนใจอื่นๆ
รายละเอียดจะได้แจ้งให้ทราบ สถานที่ ห้อง 105 อาคารมหาจุฬาลงกรณ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

Seminar on Tibetan and Himalayan Buddhist Arts and Culture has been postponed to Saturday 13 October 2007 at Room 105 Mahachulalongkorn Building, Chulalongkorn University. More detial will be announced soon.

สานศิลป์สู่ศานติ พุทธศิลป์และวัฒนธรรมทิเบตเพื่อสันติภาพ

ร่วมสนทนาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับผู้ชื่นชมวัฒนธรรมและศิลปะทิเบต ร่วมอภิปรายการนำพุทธศิลป์ทิเบตเพื่อสรรค์สร้างสันติภาพ พร้อมทั้งชมภาพยนตร์เรื่อง Himalaya ซึ่งนำเสนอมุมมองชีวิตชนเผ่าเร่ร่อนทิเบต และความงดงามของดินแดนหลังเืืทือกเขาหิมาลัย

ผู้จัด มูลนิธิพันดาราและศูนย์จริยธรรมทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย วันเวลา วันเสาร์ที่ 29 กันยายน 2550 เวลา 9.30-16.00 น.
สถานที่ ห้อง 707 อาคารบรมราชกุมารี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
สำรองที่นั่ง อารีรัตน์ ศิริคูณ โทร 081 648 1195 Email: areeratana@cpbequity.co.th ฐานิตา โทร 089 208 7611 หรืออีเมล์ ดร. กฤษดาวรรณ หงศ์ลดารมภ์ที่ hkesang@yahoo.com

Seminar on "Tibetan Buddhist Arts and Culture for World Peace" will be held on September 29, 2007 at Room 707, Boromrajakumari Building, Chulalongkorn University. The talks will be in Thai.They will be followed by the screening of the movie Himalaya. Contact Areerat Sirikhoon at 081 648 1195 Email: areeratana@cpbequity.co.th; or Krisadawan Hongladarom at hkesang@yahoo.com for more detail.

Symposium on Discourse and Communication

International Symposium on Discourse, Communication and Modernity

Friday, 7 September, 2007
105 Mahachulalongkorn Building
Chulalongkorn University

Organized by the Division of Research Affairs; Center for Ethics of Science and Technology; Department of Linguistics, Faculty of Arts, Chulalongkorn University
In cooperation with the RGJ Ph.D Research Grant, Thailand Research Fund

The symposium is part of the research project “Discourse and Modernity” in honor of His Majesty the King’s 80th Birthday, funded by the Division of Research Affairs, Faculty of Arts, Chulalongkorn University, 2007-2008.

Please register in advance by sending a fax to the Department of Linguistics, Faculty of Arts, Chulalongkorn University, 02-218-4695. No registration fees.

Tentative Program

8.30-9.00 Registration

8.50-9.00 Opening Ceremony

8.50-8.55 Report
Krisadawan Hongladarom (Chair, Organizing Committee; International Consultation Board, International Pragmatic Association/IPrA)

8.55-9.00 Opening Address
Dean, Faculty of Arts

9.00-10.00 Keynote Address
Sachiko Ide (President, IPrA; Japan Women’s University)

10.00-10.30 Coffee Break

10.30-12.30 Panel on "Making Sense of Discourse in Thai Contemporary Culture"

10.30-11.00 Instantaneous enlightenment: Cyberdiscourse about Buddhism in Thai society
Krisadawan Hongladarom and Soraj Hongladarom (Chulalongkorn University)

11.00-11.30 Ideology in Internet-mediated Discourse: A case study of web boards on Thai politics
Wirote Aroonmanakun (Chulalongkorn University)

11.30-12.00 Women in politics and prospects for development: A critical analysis of discourse of Thai politicians
Savitri Gadavanij (National Institute of Development Administration)

12.00-12.30 Tourism discourse in consumerist culture
Tepee Jaratjarungkiat (Chulalongkorn University)

12.30-13.30 Lunch Break

13.30-15.30 Panel on "Communication in the Modern World"

13.00-13.45 Cross-cultural differences in advice giving by Japanese and English speakers
Keiko Abe (International Consultation Board, IPrA; Kyoritsu Women's University)

13.45-14.30 What causes differences in the processes of mutual consent?: A comparison of story co-construction by Japanese and American pairs
Yoko Fujii (Japan Women’s University)

14.30-15.00 ‘I hate you’ or otherwise ‘I’m busy’: A cross-cultural view of truth and lies in British English and Thai
Songthama Intachakra (Thammasat University)

15.00-15.30 Final message before a disaster: Communication at high-risk environment
Paneeta Nitayaphorn (Chulalongkorn University)

15.30-16.00 Coffee Break

16.00-18.00 Panel on "Discursive Construction of Knowledge on Health, Beauty and Disease"

16.00-16.30 “A smart person knows how to consume healthily”: A study of advertising discourse on health products and services in Thai
Siriporn Phakdeephasook (Chulalongkorn University)

16.30-17.00 "Being unattractive is having a disease": On the advertising discourse of cosmetic surgery in Thai
Nattaporn Panpothong (Chulalongkorn University)

17.00-17.30 "Cancer can be cured naturally": Language strategies in Thai alternative medicine discourse
Worawanna Phetchkit (Chulalongkorn University)

17.30-18.00 Language and identity in AIDS discourse: Identity construction of
people with HIV/AIDS”
Jantima Earmanond (Ubonrajathani University)

ความสุขในสังคมสมัยใหม่

การประชุมวิชาการ

“ความสุขในสังคมสมัยใหม่:
จิตวิญญาณ สังคมและวิทยาศาสตร์”

ห้อง 105 อาคารมหาจุฬาลงกรณ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
วันที่ 18-19 สิงหาคม พ.ศ. 2550 เวลา 9.00 – 18.00 น.

จัดโดยกลุ่มสนทนาพระพุทธศาสนาและวิทยาศาสตร์ มูลนิธิพันดารา
ร่วมกับศูนย์จริยธรรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

หลักการและเหตุผล

ความสุขเป็นสิ่งที่ทุกคนปรารถนา แต่หลายคนกลับไม่รู้ว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร สังคมสมัยใหม่ที่เต็มไปด้วยบริโภคนิยม มักให้ความหมายว่า ความสุขคือสิ่งที่ซื้อได้ด้วยเงิน และเป็นสิ่งเดียวกันกับความพึงพอใจทางเนื้อหนัง หรือการได้บำรุงบำเรอประสาทสัมผัสต่างๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือว่า ยิ่งเราใช้จ่ายบริโภคไปเท่าใด ก็ดูเหมือนว่าเรายิ่งห่างไกลจากความสุขไปเท่านั้น ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า เมื่อใช้จ่ายซื้อสิ่งที่ต้องการมา ก็กลับไม่พอใจกับสิ่งนั้น ก็เลยต้องแสวงหาต่อไปอีก และก็วนเวียนอยู่เช่นนี้ไม่จบสิ้น ความสุขในสังคมสมัยใหม่จึงเป็นอะไรที่ผู้คนพยายามไขว่คว้า แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับ ดูเหมือนว่าการพูด การคิด การกระทำทั้งหลายในสังคมสมัยใหม่จะมีแต่เพื่อให้เกิดความสุข แต่กลับไม่พบความสุขที่แท้จริง ผู้คนก็ยังเต็มไปด้วยความทุกข์อยู่ด้วยประการต่างๆ
กล่าวโดยรวมก็คือ ความสุขเป็นยอดปรารถนาของทุกคน แต่ในท่ามกลางสังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขันและการบริโภคเช่นที่เป็นอยู่นี้ ความสุขกลับกลายเป็นสิ่งที่อยู่ห่างไกล เราอาจเปรียบได้กับม้าที่วิ่งอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เพราะอยากกินแครอทที่แขวนอยู่ข้างหน้ากับหลักที่ติดอยู่กับอานม้า ไม่ว่าม้าจะวิ่งไปมากเท่าใดหรือเร็วเท่าใด ก็ไม่ได้กินแครอทเสียที ภาพนี้สามารถอธิบายสภาพของสังคมสมัยใหม่ได้เป็นอย่างดี การพูดเกี่ยวกับความสุขมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครมีความสุขเลย
นอกจากนี้ การศึกษาวิจัยเกี่ยวกับความสุขก็ยังเรียกได้ว่าเป็น “สิ่งต้องห้าม” สำหรับนักวิชาการ เนื่องจากความสุขเป็นยอดปรารถนาแต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครได้ครอบครอง นักวิชาการจึงมักจะพยายามหลบเลี่ยงไม่ศึกษาวิจัยเกี่ยวกับความสุขโดยตรง เหตุผลหนึ่งก็คือมักจะมีการอ้างว่า การนิยามว่าความสุขคืออะไรเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก แต่ก็น่าประหลาดใจที่เป็นเช่นนี้ เพราะทุกคนพูดถึงความสุข อยากมีความสุข ดังนั้นการบอกว่าไม่มีใครรู้แน่ว่าความสุขคืออะไรจึงเป็นเรื่องแปลก เพราะหากไม่รู้ว่าความสุขคืออะไร หรือจะนิยามความสุขว่าอย่างไร จะปรารถนาความสุขได้อย่างไร
อย่างไรก็ตาม ปัญหาที่สำคัญอีกประการหนึ่งสำหรับนักวิชาการทั่วๆไปก็คือว่า นอกจากจะนิยามคำว่า “ความสุข” ได้ค่อนข้างลำบากแล้ว ก็ยังประสบปัญหาว่าจะวัดปริมาณของความสุขได้อย่างไร ประเทศภูฐานเป็นประเทศแรกที่เสนอแนวคิดเกี่ยวกับ “ความสุขมวลรวมประชาชาติ” (Gross National Happiness) ซึ่งเป็นแนวคิดที่ล้อเลียนแนวคิดเกี่ยวกับ “ผลผลิตมวลรวมประชาชาติ” ในเศรษฐศาสตร์
ความแตกต่างกันก็คือว่า ผลผลิตมวลรวมประชาชาติเป็นจำนวนการผลิตสินค้าและบริการทั้งหมดของผู้คนในประเทศ ซึ่งถือกันว่าเป็นมาตรวัดระดับการพัฒนาของประเทศนั้นๆ ในระยะหลายสิบปีที่ผ่านมา มีการกระพือกระแสแนวคิดที่ว่า ผลผลิตมวลรวมประชาชาติเป็นยอดปรารถนาของประเทศต่างๆ ซึ่งจะทำให้ประชาชนในประเทศนั้นมี “ความสุข” หรือมี “คุณภาพชีวิต” ที่ดียิ่งขึ้น แต่ปัญหานานับประการที่เกิดขึ้นจากแนวคิดนี้ก็เป็นที่ทราบกันอยู่ทั่วไป ดังจะเห็นได้จากการเปลี่ยนแปลงทางสังคมหลายประการ ที่เกิดขึ้นเป็นผลพวงจากการพัฒนาผลผลิตมวลรวมเช่นนี้ ตัวอย่างเช่น อัตราการหย่าร้างเพิ่มมากขึ้น ปัญหาสิ่งแวดล้อมเป็นพิษ การขยายตัวของธุรกิจข้ามชาติซึ่งคุกคามวิถีชีวิตดั้งเดิม และอีกหลายประการ แม้จะโหมโฆษณาว่า การเพิ่มผลผลิตมวลรวม หรือการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจจะเป็นยอดปรารถนาของสังคม ซึ่งก็มีนัยยะว่าการเพิ่มผลผลิตดังกล่าวเป็นหนทางสู่ความสุข แต่ผลที่เกิดขึ้นก็คือว่า ความสุขนั้นแท้จริงแล้วดูจะไม่มีส่วนสัมพันธ์กับอัตราการเพิ่มผลผลิตมวลรวม หรืออัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ดังที่เคยคิดกัน
ดังนั้น ประเทศภูฐานจึงประกาศว่า จะให้ความสุขมวลรวมประชาชาติเป็นดัชนีในการพัฒนา แทนที่จะเป็นผลผลิตมวลรวม ซึ่งแนวคิดนี้ก็เริ่มเป็นที่ยอมรับมากขึ้นเรื่อยๆในปัจจุบัน นอกจากนี้ในปัจจุบัน แม้แต่วิทยาศาสตร์เองก็เริ่มให้ความสนใจกับความสุขมากยิ่งขึ้น โดยมีงานวิจัยใหม่ๆเกี่ยวกับสถานะของสมองเมื่อมีความสุข หรือบทบาทของการฝึกจิตแบบพระพุทธศาสนาต่อการทำงานทางสรีรวิทยาของสมอง เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก เพราะเป็นการแสดงการเชื่อมโยงกันโดยตรงของสรีรวิทยา และมิติที่ค่อนข้างจะเป็นนามธรรมเช่นเรื่องความสุขนี้
เมื่อสถานการณ์ของโลกสมัยใหม่กับความสุขเป็นเช่นนี้ จึงควรที่เราจะมาศึกษาวิจัย และทำความเข้าใจกันอย่างจริงจังเกี่ยวกับบทบาทของความสุขในสังคมสมัยใหม่ ว่าทำอย่างไรจึงจะเกิดความสุขขึ้นมาได้ โดยที่ไม่ใช่ความสุขที่โฆษณาทางสื่อมวลชน ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นอีกอย่างหนึ่งในสังคมไทยสมัยใหม่ก็คือว่า ผู้คนเริ่มโหยหาคำตอบทางจิตวิญญาณเพิ่มมากขึ้น เนื่องจากการบริโภคไม่สามารถให้ความสุขได้ ผู้คนเริ่มหันมามองหาทางเลือกอื่นๆ และมิติทางจิตวิญญาณหรือศาสนานี้เองที่จะเป็นคำตอบได้อย่างดี
อย่างไรก็ตาม เราก็ต้องไม่ติดอยู่ในกับดักของบริโภคนิยม โดยต้องไม่หลงไปกับ “บริโภคนิยมทางจิตวิญญาณ” (spiritual consumerism) ซึ่งเกิดจากการทำมิติทางจิตวิญญาณให้กลายเป็นสินค้าที่มาบริโภคกัน ไม่ต่างจากสินค้าและบริการประเภทอื่น ซึ่งหากเป็นเช่นนี้ก็ไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลย ดังนั้นเป้าหมายประการหนึ่งของการประชุมนี้ก็คือ การพยายามหาคำตอบว่า ความสุขนั้นจะหามาได้อย่างไร ทำอย่างไรจึงจะมีความสุขท่ามกลางกระแสของสังคมสมัยใหม่ แนวคิดทางวิทยาศาสตร์ร่วมสมัยที่มุ่งศึกษาวิจัยความสุขในมิติต่างๆเป็นอย่างไร มีประโยชน์อย่างไร ฯลฯ ปัญหาเหล่านี้จะเป็นปัญหาที่การประชุมนี้มุ่งจะให้คำตอบ

วัตถุประสงค์
(1)เสนอทางออกให้แก่ผู้คนในสังคมสมัยใหม่ว่าความสุขที่แท้จริงและยั่งยืนนั้น จะได้มาได้อย่างไร
(2)เสนอแง่มุมใหม่ของการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับความสุขจากมุมมองของวิชาการสาขาต่างๆ เช่นจิตวิทยา ประสาทวิทยา เศรษฐศาสตร์ ศาสนา ปรัชญา พยาบาลศาสตร์ แพทยศาสตร์ และอื่นๆ
(3)กระตุ้นความสนใจที่จะค้นคว้าวิจัยเกี่ยวกับความสุขในแง่มุมต่างๆในสังคมไทย

การลงทะเบียน
ไม่เก็บค่าลงทะเบียน โปรดสำรองที่นั่งล่วงหน้า ที่คุณอารีรัตน์ ศิริคูณ Email: areeratana@cpbequity.co.th โทร. 081-648-1195 คุณธนิตา ประภาตะนันทน์ Email: thanita_ps@hotmail.com โทร. 089-208-7611 หรือคุณอรุณี มุศิริ a_musiri@yahoo.com โทร. 089-481-7754

กำหนดการ

เสาร์ที่ 18 สิงหาคม 2550
8.30-9.00 ลงทะเบียน/รับเอกสาร
9.00-9.30 เปิดการประชุม
สุลักษณ์ ศิวรักษ์
9.30-10.15 ความสุข ภาวะสูงวัย และจิตวิญญาณ
ประสาน ต่างใจ
10.15-10.45 พักรับประทานน้ำชา
10.45-11.30 ความสุข วิทยาศาสตร์ พระพุทธศาสนา
วุฒิพงษ์ เพรียบจริยวัฒน์
11.30-12.15 ความสุขในปรัชญาจีน
ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์
12.15-13.00 พักรับประทานอาหารกลางวัน
13.00-13.45 ความสุขในฐานะคุณค่าของสังคม
วีระ สมบูรณ์
13.45-14.30 ความสุขของผู้ทำงานเพื่อสังคม
พิมใจ อินทะมูล
14.30-15.15 ความสุข จิตวิญญาณ และผู้ป่วยระยะสุดท้าย
สิวลี ศิริไล
15.15-15.30 พักรับประทานน้ำชา
15.30-16.15 “ความสุขของกะทิ”
งามพรรณ เวชชาชีวะ
16.15-17.00 ทำการสอบให้เป็นคำตอบของความสุข
สรยุทธ รัตนพจนารถ
17.00-17.45 เหตุใดสิ่งดีๆจึงมักจะเกิดกับคนดีๆ
โสรัจจ์ หงศ์ลดารมภ์


อาทิตย์ที่ 19 สิงหาคม
9.00-9.30 ลงทะเบียน/รับเอกสาร
9.30-10.15 สุขภาพ ความมั่งคั่ง ความสุข
วิจิตร บุณยะโหตระ
10.15-10.45 พักรับประทานน้ำชา
10.45-11.30 นักทำใจให้เป็นสุข
กำพล ทองบุญนุ่ม
11.30-12.15 ความสุขในปรัชญาอินเดีย
ประพจน์ อัศววิรุฬหการ
12.15-13.00 พักรับประทานอาหารกลางวัน
13.00-13.45 ดัชนีวัดความสุขกับโลกาภิวัตน์
เทียนชัย วงศ์ชัยสุวรรณ
13.45-15.00 ความสุขในพระพุทธศาสนา
พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี (ว. วชิรเมธี)
15.00-15.15 พักรับประทานน้ำชา
15.15-15.45 ภาพยนตร์เรื่อง "เรื่องจริงบนแดนหลังคาโลก"
15.45-17.45 เสวนาพิเศษเรื่อง "ความสุขหลังเลนส์ ความสุขบริสุทธิ์ และความสุขแบบทิเบต"
อกนิษฐ์ มาโนษยวงศ์
ก่อเขต จันทเลิศลักษณ์
ปรัชวัณ เกตวัลย์
กฤษดาวรรณ หงศ์ลดารมภ์

การรักษาโรคแบบทิเบต การบำบัดโรคมะเร็ง และศาสตร์แห่งความเป็นมนุษย์

มูลนิธิพันดารา
ร่วมกับศูนย์จริยธรรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ขอเชิญผู้สนใจเข้าฟัง
การบรรยายและการอบรมเรื่อง

"การรักษาโรคแบบทิเบต การบำบัดโรคมะเร็ง และศาสตร์แห่งความเป็นมนุษย์"

วิทยากร: Dr. Tsedor Nyerongsha นพ. นพดล โสภารัตนาไพศาล

วันอาทิตย์ที่ 22 กรกฎาคม 2550 เวลา 9.00-16.30 น.
ห้อง 105 อาคารมหาจุฬาลงกรณ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

กำหนดการการประชุม
8.30-9.00 ลงทะเบียน/รับเอกสาร
9.00-10.30 การบรรยายเรื่อง "การรักษาโรคแบบทิเบต: ประสบการณ์ของหมอในตระกูลแพทย์ 7 รุ่นอายุ"
Dr. Tsedor Nyerongsha (Nyerongsha Medical Institute, Lhasa)
10.30-10.45 พักรับประทานน้ำชา/กาแฟ
10.45-12.15 ภาพยนตร์เรื่อง The New Medicine
12.15-13.00 พักรับประทานอาหารกลางวัน
13.00-14.30 การอภิปรายเรื่อง "การแพทย์สมัยใหม่กับการแพทย์ทางเลือก: ทางออกสำหรับสังคมไทย"
นพ. นพดล โสภารัตนาไพศาล โสรัจจ์ หงศ์ลดารมภ์​ (ผู้ร่วมอภิปรายและดำเนินรายการ)
14.30-15.00 พักน้ำชา/กาแฟ
15.00-16.30 การบำบัดโรคมะเร็ง: มุมมองจากศาสตร์แห่งความเป็นมนุษย์ (Human science of cancer)
นพ. นพดล โสภารัตนาไพศาล

รายละเอียดเพิ่มเติม

*ไม่เก็บค่าลงทะเบียน โปรดสำรองที่นั่งล่วงหน้า*
ติดต่อ: คุณอารีรัตน์ ศิริคูณ โทร. 081-648-1195 Email: areeratana@cpbequity.co.th หรือ
คุณอรุณี มุศิริ โทร. 089-481-7754 Email: a_musiri@yahoo.com

Website Up Again!

The website of the Center for Ethics of Science and Technology is now up and running.

Website is down.

Now the website at http://www.stc.arts.chula.ac.th/ is down again after the server is out of order. Hopefully no data is lost, but we will know this in the next few days.

Temporary website of the Center for Ethics of Science and Technology can be accessed here.

Report of the 8th Asian Bioethics Conference

The 8th Asian Bioethics Conference
Century Park Hotel, Bangkok, Thailand
March 19-23, 2007

http://www.stc.arts.chula.ac.th/ABC2007/

Soraj Hongladarom
Center for Ethics of Science and Technology and Department of Philosophy
Chulalongkorn University

The Eighth Asian Bioethics Conference (ABC2007), organized by the Center for Ethics of Science and Technology and the College of Public Health, Chulalongkorn University, was held at the Century Park hotel in Bangkok, Thailand from March 19 to 23, 2007. It was preceded by an international workshop on “Technology and Culture: Genetics and its Social and Ethical Implications in Asia and Europe,” which was held on March 17 and 18 at the nearby Ibis Siam Hotel. The workshop was supported by a grant from the Asia-Europe Workshop Series, Asia-Europe Foundation and the European Alliance for Asian Studies. Many participants in the workshop stayed on to take part in the 8th ABC also. The ABC2007 conference was one of the series of conferences organized on behalf of the Asian Bioethics Association (ABA), a professional group of scholars and scientists in diverse disciplines who agreed that Asian voices and Asian perspectives on the vast number of issues that surround biomedical ethics today were needed. Prof. Hyakudai Sakamoto, one of the founders of the Association, was well known for his view on “Asian bioethics,” namely a distinct species of bioethics that encapsulates Asian voice. One thing that distinguishes it from the more mainstream, Western bioethics is that Asian bioethics emphasizes the collective, communitarian value system as opposed to the more individualistic one found in the West. However, after its foundation in 1997, the orientation of the Asian Bioethics Association has become broader, and now it includes all perspectives. The Association then functions more as a holding organization that allow diverse viewpoints and ideas to flourish rather than something with fixed agenda.


Nonetheless, the majority of the conference presenters still hailed from Asia, and understandably viewpoints and insights based on the traditional beliefs and religions played a large part in the conference. A look at the conference program shows that all major regions in Asia was represented. This includes the Middle East (or to put it in a less popular term, Western Asia), Central Asia, South Asia, South-east Asia, and the Far East. What is perhaps a rather rare event was that presenters from both Israel and the Arabic countries (one came from Jordan, another from Saudi Arabia, and one from Israel) came to this conference, something that does not happen often. A large number came from the Indian subcontinent. Many also came from mainland China and Taiwan, which was also another encouraging situation. At this conference a large number of presenters from poorer countries in the Indian subcontinent and elsewhere were able to come because of the generous grant from the Wellcome Trust and the World Health Organization, and here I would like to acknowledge with gratitude their contribution here.


The conference was not the sole prerogative of Asians by any means, however. We had a large contingent from other continents, most notably Europe and Oceania. Some participants came from as far away as the United States and Canada, and there was one participant from Kenya, who was the only one from Africa at the conference. The conference was also supported by the UNESCO, whose regional office in Bangkok is the largest one outside of their main headquarter in Paris. Many participants already had ties with the UNESCO, and in fact the conference also doubled as the Second UNESCO Bangkok Bioethics Roundtable, which was organized by Darryl Macer, Regional Advisor on Sciences and Human Sciences in Asia and Pacific, UNESCO.


In all more than 200 participants came to attend the conference, and more than 120 papers were presented. Since the ABA had a policy of no parallel sessions at the conference, the conference had then to spread to five full days, with 24 or more papers presented each day. This limited the time each paper could be presented to only fifteen minutes. Nonetheless, the presenters did very well considering the limited amount of time they had; the points were generally made clearly and succinctly, and toward the wrapping up session on Friday afternoon there were quite a large number of exhausted conference “survivors” who sticked to the event until the very end to congratulate each other and to witness the conclusion and the announcement that the next ABC would be held in Yokjakarta, Indonesia in 2008.


The Opening Panel


Due to the large number of papers, it is impossible to summarize all the papers delivered at the conference, so the following will only be a series of snapshots and impressions that I got from the conference. The conference opened in the morning of March 19 with a panel of dignitaries consisting of the Thai Minister of Science and Technology, Prof. Yongyuth Yuthavong, himself an accomplished biochemist who had worked in development of antimalarial drugs. The other panellists were the President of Chulalongkorn University, Prof. Darryl Macer, Prof. Hyakudai Sakamoto, the Founder of the ABA, and Prof. Jayapaul Azariah, current President of the ABA and Prof. Leonardo de Castro from the University of the Philippines. After the welcoming address given by Prof. Suchada on behalf of the host university, Prof. Yongyuth then presented a clear overview of the necessity of ethical considerations in the conduct of science and technology, especially on good governance of science and technology. The Minister emphasized voluntary codes of conduct for scientists, such as the 1973 voluntary moratorium on genetic engineering. Jayapaul Azariah talked about the need for ethical considerations in the face of the current global environmental and ensuring political crises. Two panellists discussed the issue of what is distinctively Asian about Asian bioethics. The main question was whether there is even such a thing as Asian bioethics, or merely bioethical studies and deliberations conducted in Asia. Hyakudai Sakamoto defended his earlier view that there was a distinct Asian character that should be incorporated to bioethics. He admitted that his style of Asian bioethics may have been limited only to Japanese, or at most Far-eastern Asian cultural milieu. Leonardo de Castro, in what could be regarded as a keynote talk of the conference, took up on this theme and outlined four majar challenges that were facing bioethicists and other scientists today. There are challenges of identity, of growing together, of the unknown and of democratization. Though he did not give a specific answer of the thorny question of the identity of Asian bioethics, he did touch upon a set of crucial questions that need to be carefully deliberated. Take the challenges of identity for example. The force of globalization does not limit itself to the economy only, but it has made itself clearly felt in other areas, especially in culture. Asian bioethics, as a system of deliberation of issues arising from advances in life sciences and biotechnology that is informed by Asian traditional beliefs, thus is facing a challenge, not of losing its putative identity (that much is still being contended), but how to find a right balance between one's own traditional belief system that defines one's cultural identity and the need for opening up and communicating with the whole world. This is one serious issue that is raised often at the conference and will certainly be a topic of many other conferences to come.


Religious and Cultural Perspectives

It is understandable that a conference on “Asian bioethics” did have a lot of papers dealing with religious perspectives on a variety of bioethical issues. Among the religions most represented at the conference were Buddhism (after all, 95 percent of the Thai population are Buddhists), Islam, and Confucianism. There were panels devoted specifically to each of these main religious traditions. Susantha Goonatilake from Sri Lanka opened the panel on Buddhist bioethics with an argument that the Buddhist conception of “Non-Self” should be a foundation of the new bioethics. Due to the advances in life sciences and biotechnology, to the effect that what has hitherto constituted the human mind and human body is continually being made ambiguous through wilful manipulations of the body, the mind and their interactions. Goonatilake contended that the Buddhist theory of Non-Self, which does not posit the existence of an eternal soul or any substantive entity that functions as the individual self, is in a better position that the theories available in the West. Moving from metaphysics to epistemology, Somparn Promta from Chulalongkorn University continued by asking what should be made known and what should not according to Buddhism. Taking a liberal position, Somparn argued that Buddhism did not have any qualms in principle against issues such as reproductive cloning or human enhancements. So long as no harm is done to anybody through these technological activities, Buddhism has nothing against them. In the end, he concluded that what should be made known in biomedical sciences was how to reduce or abolish pain and sickness, and what should not be made known, or what is not necessary to know, was the mere extension of human life without any prospect of meaning attached to it. Somparn asked what was the point in living a few years longer when these longer years consisted of boredom or just plain nothing.

Somparn's and Goonatilake's papers are attempts to base theoretical undertaking on Buddhist insights and thus theirs sound rather abstract and difficult. However, Suntaree Chaisumritchoke, a pharmacist professor from Chulalongkorn, presented a Buddhist model on consumer protection, which could readily be translated to public policy and real world action. She criticized the contemporary model of consumer protection in health care and drug regulatory systems. What was wrong with these models, according to her, was that they were based on the assumption of selfish desires. Advertisements of pharmaceutical products typically stimulated the feelings of greed and desire, emotions that are clearly negative according to Buddhism. The greed and desire engendered by the advertisements thus feed into how the regulatory system is implemented, resulting in the regulatory system being weakened and undermined. A way out, proposed Suntaree, was a Buddhist model that did not stress these negative emotions, but put emphasis on sharing, compassion and altruism. Hence Suntaree was calling for nothing short of a total revamping of the pharmaceutical industry and regulatory system whereby compassion and altruism become the leading principles rather than the profit motives based on selfish desires. It remains to be seen how this will turn out in concrete practices. Certainly this is a topic well worth pursuing further. Supposing that altruism and compassion and the spirit of sharing actually become the basic assumption of the drug industry, what would be the industry look like and how will the complex interaction between the industry, the medical profession, the patient and the society overall turn out to be like?

Apart from papers on the Buddhist perspectives, there are also other significant number of papers on the Islamic and Confucian perspectives. Bagher Larijani and Farzaneh Zahedi presented a paper on the Islamic view on cloning and stem cell research. According to them most theological perspectives consider the human fetus to be a human being in some form; however, there is a substantial debate on whether human dignity should be accorded to the fetus or not, or to what extent. In Islam, the embryo has the right to life even after its first day after conception. However, the process of ensoulment, based on the opinions of the majority of Muslim scholars, actually takes place toward the end of the fourth month. Thus the authors concluded that stem cell research on the embryo might be acceptable before that time. They also told the audience that their country, Iran, is one of the first countries to permit and to have produced human embryonic stem cells.

Another Iranian presenter, Heday Shadi, mentioned four principles of bioethics from the Islamic perspective. These principles are well known--autonomy, justice beneficence and non-maleficence. Shadi argued that the moral principle on which these four principles is based was agreeable to Islam. However, Islam emphasizes absolute obedience to God and this obedience is bound to shape up the four principles, especially in how they are applied and specified. The difference from the Western viewpoint seems to be that the Islamic perspective puts more emphasis on beneficence, sometimes over individual autonomy.

Traveling east from Iran to the Far East, we found that a large contingent came from Taiwan, and in fact a meeting of the Taiwanese Association for Bioethics was held in conjunction with the conference here. Predictably a large number of papers were on the Confucian perspective. Shui-chuen Lee from National Central University talked about justice and health in the Confucian paradigm. The idea was that the Confucian emphasis on the family and society is bound to play a significant role in the theoretical deliberation on justice in health care, as well as how this is translated into actual practice. Lee pointed out a family-based health care system where each family member helped each other by pooling their funds together and when a family member gets sick he or she draws from the central family fund. Lee argued that this sharing of family medical accounts provides a better incentive to familial solidarity, a key Confucian concept. Lee's account here thus provides a middle ground between the public system favored by the socialist ideal, and the typically Western individualistic system where each individual is on his or her own. It thus avoides the pitfalls of both systems. However, Lee did not mention what would have to be done in the case where an individual is not on an agreeable terms with her family members, or where an individual cannot depend on her family for support. Another interesting paper is on the Confucian conception of genetic privacy by Yen-Ling Kuo. Kuo argued that the individualistic account favored by biobanks in Western countries was inadequate because in the end group information would be needed for the biobanks to fulfill their objectives. Kuo thus mentioned the emerging concept of “group privacy” that has gained ground in recent years, especially concerning privacy of genetic information of populations. According to the Confucian view, the family is the smallest unit on which privacy is based. That is, the privacy is not taken to be that of an individual, but that of a family or a group. Kuo believed that this way of looking at things is more effective than the standard individualist one.

Conclusion

It is actually not possible to report on the more than 120 papers that were presented during the 8th Asian Bioethics Conference. What I have mentioned are only a very few papers dealing with religious and cultural perspectives, which perhaps formed the main point of the conference. During the five days, many participants got to know each other and did a lot of networking. Apart from the exhausting program, the organizers did find time to organize a cultural performance. The performers were none other than the volunteering conference participants themselves. Many came up to the stage singing their national songs, or performed cultural shows in their traditional costumes. Everybody had really a good time. Many participants are indeed looking forward to the 9th Asian Bioethics Conference in Indonesia next year (For more information, please contact the secretary of the executive board of the ABA, Darryl Macer at d.macer@unescobkk.org).

(I would like to thank Prof. David Gurwitz for introducing me to the Wellcome Trust, which resulted in the Trust provided a generous grant which made it possible for many participants from the developing countries to travel to Bangkok for the conference.)

Notes from Philadelphia (2)

บันทึกจากฟิลาเดลเฟีย (ต่อ)

ในขณะที่เขียนนี้กำลังอยู่ในเครื่องบินเดินทางจากดีทรอยท์มาที่โตเกียว ตอนขึ้นเครื่องที่ฟิลาเดลเฟียมีปัญหานิดหน่อย คือร้านขายต้ํวไปเขียนว่าวันกลับเป็นวันที่ 7 กรกฎา ไม่ใช่ 7 มิถุนา เราเองก็ไม่ได้สังเกต ปรากฏว่าโชคดีมีที่นั่งตลอดเส้นทางกลับบ้านในวันนี้ (7 มิถุนา) ไม่งั้นแย่แน่ๆ

นอกจากบเปเปอร์ของ Stephanie Brown แล้วก็มีอีกสองเปเปอร์ ได้แก่ของ Doug Olson กับอีกคนหนึ่งจำชื่อไม่ได้ Olson เป็นนักสาธารณสุขศาสตร์ที่ UC Berkeley ทำเกี่ยวกับบทบาทของการให้หรือการบริจาค ในฐานะที่เป็นตัวแปรหลักของการมีสุขภาพดีของประชากร น่าสนใจมากๆ เอาไว้จะหา reference มาลงในนี้ ส่วนอีกคนหนึ่งที่จำชื่อไม่ได้เป็นนักชีววิทยา บทความของเขาเป็นการศึกษาเกี่ยวกับบทบาทของกลุ่มประชากรที่ทำความดี กับการอยู่รอดหรือประสบความสำเร็จในฐานะประชาการทางชีววิทยา โดยถามว่ามีตัวแปรอะไรบ้างที่ควบคุมความสำเร็จนั้นๆ เหตุที่มีคำถามเช่นนี้ก็เพราะว่า ในหลายกรณีเรามักพบว่าคนที่ทำความดีมักจะไม่ประสบความสำเร็จ เช่น เรามีคำพูดว่าคนดีมักตายเร็ว หรือคนดีมักถูกเอารัดเอาเปรียบ โจทย์ของนักชีววิทยาคนนี้อยู่ที่ว่า ในสภาพแวดล้อมแบบไหนที่คนดีจะประสบความสำเร็จ (ความสำเร็จในสายตาของนักชีววิทยาวิวัฒนาการ หมายถึงการที่ประชาการสามารถอยู่รอด สืบพันธุ์ออกลูกหลานต่อไปอีกได้) คำถามของเขาที่เขาชอบยกมาให้นักศึกษาตอบก็คือว่า หากมีคนติดเกาะร้างอยู่สองคน คนหนึ่งเป็นคนดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ฯลฯ ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นคนเลวสุดๆ โหดร้าย เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ ถามว่าใครจะอยู่รอด? คำตอบก็ไม่เป็นที่สงสัย เพราะคนเลวจะฆ่าคนดีตายเสียตั้งแต่ต้น อีกโจทย์หนึ่งถามว่า หากมีเกาะอยู่สองเกาะ เกาะหนึ่งมีคนเลวอยุ่ด้วยกันจำนวนหนึ่ง และมีแต่คนเลวเท่านั้น ส่วนอีกเกาะหนึ่งมีแต่คนดีอยู่ด้วยกันเป็นจำนวนเท่าๆกัน ถามว่าเกาะไหนจะเจริญรุ่งเรืองมากกว่ากัน คำตอบก็ชัดเจนเช่นเดียวกันว่า เกาะที่มีคนดีอยู่จะเจริญรุ่งเรือง เพราะคนดีจะช่วยกันทำงาน แบ่งปันซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ทำให้ทั้งเกาะเจริญ ส่วนเกาะของคนเลว เป็นไปได้ว่าจะไม่มีใครเหลือเลยในเวลาไม่นาน เพราะฆ่ากันเองหมด ที่เหลืออยู่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมีอยู่คนเดียว
ทีนี้มีอีกคำถามหนึ่ง ถามว่า หากมีคนเลวหนึ่งคน แอบพายเรือไปที่เกาะคนดี แล้วจะเกิดอะไรขึ้น? ปรากฏว่าปัญหานี้ยากเกินกว่าจะตอบง่ายๆได้ ผู้บรรยายก็เลยค้างเอาไว้เป็นปริศนาเสียอย่างนั้น ข้อสรุปของตัวอย่างก็คือว่า การเป็นคนดีมีผลดีต่อกลุ่มของประชากร แม้ว่าอาจจะไม่มีผลดีแก่ประชากรผู้เป็นคนดีแต่ละคน แต่การเป็นคนเลวอาจมีผลดีต่อประชากรหนึ่งคนในระยะสั้น แต่ไม่เป็นผลดีในระยะยาว นอกจากนี้เขาก็ยกอีกตัวอย่างหนึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเลี้ยงไก่ คำถามมีอยู่ว่า หากจะปรับปรุงพันธุ์ไก่ออกไข่ วิธีใดจะดีกว่ากัน ระหว่างเอาแม่ไก่ที่ออกไข่เก่งที่สุดในแต่ละเล้ามาเลี้ยงร่วมกัน หรือว่าเเลือกอาไก่เล้าที่มีค่าเฉลี่ยออกไข่ดีที่สุดออกมา คำตอบก็คือว่าไก่ที่เลือกเอามาจากแต่ละเล้าที่เป็นตัวที่เก่งที่สุดในเล้าของตัวเองนั้น เมื่อเอามาเลี้ยงรวมกัน กลับจิกกันเองจนขนหลุดหมดทั้งตัว ทั้งเล้าตายไปเกือบหมดเหลืออยู่แค่สามตัว ซึ่งแต่ละตัวก็ไม่ค่อยจะมีขนเหลืออยู่แล้ว ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่า แม่ไก่ที่ออกไข่เก่งที่สุดในแต่ละเล้านั้น ออกได้มากเพราะไปจิกตัวอื่นๆบังคับไม่ให้ตัวอื่นๆออกไข่ให้ได้เท่ากับตัวเอง ดังนั้นแม่ไก่ที่ออกไข่เก่งที่สุดในเล้า จึงเป็นตัวที่ก้าวร้าวที่สุด เมื่อเอาแม่ไก่ก้าวร้าวแบบนี้มาอยู่รวมกัน ก็เลยจิกกันใหญ่ ผลที่ได้จึงเป็นตรงกันข้าม แทนที่แม่ไก่แต่ละตัวจะออกไข่ทำให้เล้าที่เลือกไก่เหล่านี้มามีผลผลิตโดยรวมสูงขึ้น กลับเป็นตรงกันข้าม ส่วนไก่ที่เลือกมาทั้งกลุ่มนั้น ปรากฏว่าออกไข่ได้ดี สุขภาพแข็งแรง ซึ่งสรุปได้ว่าการเป็นคนดีหรือการเอื้อเฟื้อให้แก่กลุ่มนั้น ให้ผลดีแก่ทั้งกลุ่มโดยรวม
บทความที่เสนอในงานที่นอกจากนี้ก็มี เรื่องเกี่ยวกับมโนทัศน์ transdisciplinarity ในตอนแรกไม่รู้จะแปลยังไง ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ เอาเป็นว่าคำๆนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับการสร้างวิชาการที่รวมเอาแนวคิดหรือผลการศึกษาของวิชาการสาขาต่างๆเข้าด้วยกัน โดยไม่คำนึงถึงความเป็นศาสตร์หรือวิชาการสาขาที่มารวมกัน โดยถือเป็นการเกิดใหม่ของวิชาการแขนงใหม่จากการรวมตัวกันของวิชาการที่มารวมกันนั้นๆ คำๆนี้ต่างจาก interdisciplinarity ที่หมายถึงการทำงานร่วมกันของวิชาการสาขาต่างๆเท่านั้น เนื่องจากการประชุมครั้งนี้เน้นหนักที่ transdisciplinarity จึงมีหลายบทความที่เสนอทฤษฎีที่อธิบายว่าการศึกษาแบบ transdisciplinary เป็นไปได้อย่างไร

Notes from Philadelphia

บันทึกจากฟิลาเดลเฟีย

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ที่ฟิลาเดลเฟียหลังจากที่เดินทางมาประชุมตั้งแต่คืนวันเสาร์ พรุ่งนี้ (วันพฤหัส) ก็จะเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว การประชุมครั้งนี้เป็นการประชุมประจำปีของ Metanexus Institute (www.metanexus.net/conference2007/) ซึ่งเป็นองค์กรไม่แสวงหากำไรที่มุ่งส่งเสริมสนับสนุนการศึกษาวิจับทางด้านวิทยาศาสตร์และศาสนา เหตุที่มาครั้งนี้ก็เพราะว่า องค์กร Metanexus เชิญมาเนื่องจากกลุ่มสนทนาพระพุทธศาสนาวิทยาศาสตร์พันดาราได้รับการสนับสนุนจากองค์กรนี้ ซึ่งเป็นประโยชน์มากเพราะเป็นการส่งเสริมการศึกษาและการสนทนาแลกเปลี่ยน เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาและวิทยาศาสตร์ในด้านต่างๆ ปีนี้ก็เป็นปีที่สามของโครงการแล้ว ซึ่งเป็นปีสุดท้าย

ในวันเสาร์ (2 มิ.ย.) มาถึงฟิลาเดลเฟียช้าไปหน่อย เพราะเครื่องบินดีเลย์เนื่องจากฝนตกหนักที่ดีทรอยต์ ก็เลยพลาดฟังการบรรยาย keynote ของ Philip Clayton เกี่ยวกับ "Disciplining the Transdisciplinarity" อย่างไรก็ตาม ทาง Metanexus ก็ได้อัพโหลดการบรรยายนี้บน iTunes แล้ว (เปิดโปรแกรม iTunes แล้วพิมพ์ "metanexus" ที่ช่อง search) Philip Clayton เป็นนักวิชาการที่มีชื่อเสียงมากเกี่ยวกับศาสนากับวิทยาศาสตร์ เสียดายพอสมควรที่ไม่ได้ฟัง แต่ว่างๆก็จะดาวน์โหลดการบรรยายจาก iTunes

การประชุมนี้มีหัวข้อว่า "Transdisciplinarity and the Unity of Knowledge: Beyond the Science and Religion Dialogue" ซึ่งไม่รู้จะแปลเป็นไทยว่าอย่างไร โดยเฉพาะคำว่า transdisciplinarity ในวันอาทิตย์ (3 มิถุนายน) ได้รับเชิญจาก Erika Vinskie ซึ่งเป็น staff คนหนึ่งของ Metanexus ให้ขึ้นไปอ่านบทสวดจากพระพุทธศาสนาในรายการ interfaith readings and reflections ซึ่งเป็นรายการแรกของเช้าวันอาทิตย์ รายการนี้เป็นประเพณีของ Metanexus ซึ่งจัดมาทุกปี เราเลือกอ่านจากบทที่สามของ "วิถีชีวิตของพระโพธิสัตว์" ของท่านศานติเทวะ ซึ่งเหมาะกับบรรยากาศในงานมาก เพราะเน้นที่สันติภาพของโลก และความเมตตากรุณา ในรายการมีร้องเพลงเกี่ยวกับความรักความกรุณาด้วย ประทับใจจนน้ำตาเกือบไหล คิดว่าถ้าเกิดเป็นชาวคริสต์ ก็คงเป็นชาวคริสต์ที่เคร่งครัด รักพระเจ้าเหมือนๆกับที่เป็นชาวพุทธอยู่ตอนนี้

โปรแกรมสำคัญในวันอาทิตย์มีงานเปิดตัวหนังสือเรื่อง Why Good Things Happen to Good People ของ Stephen Post จาก Case Western Reserve University โอไฮโอ ประเด็นหลักของหนังสือเล่มนี้อยู่ที่ว่า Post ได้รวบรวมงานวิจัยทาง empirical ไว้จำนวนมาก ที่แสดงว่าการเป็นผู้มีใจดีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้แก่ผู้อื่น รวมทั้งการให้การบริจาคสิ่งต่างๆให้แก่คนอื่นจริงๆ ก่อให้เกิดผลดีมากๆแก่ตัวผู้ให้เอง เช่น อายุยืนยาวมากกว่า อัตราการเสียชีวิตจากโรคเช่นโรคหัวใจ เส้นเลือดในสมองตีบ ฯลฯ น้อยกว่าคนที่ไม่ให้ทานแก่คนอื่นอย่างมีนัยสำคัญเห็นได้ชัด Stephanie Brown ซึ่งร่วมทีมวิจัยกับ Post เป็นหมอ internal medicine ที่มหาวิทยาลัยมิชิแกน แอนอาร์เบอร์ รายงานว่า ผู้ที่ให้สิ่งต่างๆ หรือให้แรงงานด้วยการเป็นอาสาสมัครในกิจกรรมที่เป็นประโยชน์ มีอัตราอายุยืนยาว กับเป็นโรคต่างๆน้อยกว่าคนที่ไม่ได้ให้ และที่สำคัญก็คือมีอัตราสูงกว่าผู้ที่รับบริจาคด้วย ซึ่งน่าสนใจมาก คงจะต้องชวนใครๆที่สนใจในเมืองไทย ให้ทำวิจัยทำนองนี้ เพื่อดูว่าในบริบทของไทยเป็นแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า

ที่น่าสังเกตก็คือว่า Post กับทีมงานทำงานภายใต้บริบทของความรักแบบในศาสนาคริสต์ หรือในประเพณีความคิดแบบกรีกที่เรียกว่า "agape" ซึ่งแปลว่า ความรักของที่มีต่อเพื่อนมนุษย์อย่างไม่มีประมาณ" หรือ "ความรักที่ไม่มีตัวตนของผู้รักมาเกี่ยวข้อง" ซึ่งตรงกับความเมตตากรุณาของพระพุทธศาสนามาก เรื่องนี้ก็เข้าใจได้เพราะทุกคนในทีมงานของ Post เป็นชาวคริสต์ทั้งสิ้น ซึ่งก็ยิ่งทำให้น่าสนใจมากขึ้นว่า ในบริบทของสังคมพุทธแบบเมืองไทย ผลของการวิจัยแบบนี้จะเป็นอย่างไร

FREEDOM AGAINST CENSORSHIP THAILAND

FREEDOM AGAINST CENSORSHIP THAILAND (FACT)
MASS MOBILISATION
1pm, Saturday, June 9, 2007
Pantip Plaza, Petchburi Road

กลุ่มเสรีภาพต่อต้านการเซ็นเซอร์แห่งประเทศไทย (Freedom Against Censorship
Thailand หรือ FACT) ประกาศเคลื่อนไหวต่อต้านการเซ็นเซอร์อินเทอร์เน็ต ณ
ศูนย์การค้าพันทิพ พลาซ่า ถนนเพชรบุรี เวลา 13.00 น. วันเสาร์ที่ 9 มิถุนายน
2550

มีที่ไหนที่จะปลดปล่อยอินเทอร์เน็ตได้ดีเท่ากับศูนย์คอมพิวเตอร์ชั้นนำของประเทศ!
FACT จะแจกจ่ายฟรีซีดีที่เต็มไปด้วยโปรแกรมหลบเลี่ยงการปิดกั้น
พร็อกซี่เซิร์ฟเวอร์นินิรนาม (anonymous proxy servers)
และรายชื่อเว็บไซต์ที่ถูกกระทรวงไอซีทีปิดกั้น (บล็อกลิสต์)
"เอาชนะกองเซ็นเซอร์ เปิดบล็อกไอซีที!" ดูว่ารัฐไม่อยากให้คุณรู้อะไรบ้าง!

อารยะแข็งขืนครั้งนี้ของ FACT ถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายภายใต้ พ.ร.บ.
ว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์หรือไม่? เราจะถูกตำรวจจับหรือเปล่า
...หรือเราแค่จะสนุกกันกับการเสริมสร้างจิตสำนึกของสาธารณะให้รับรู้เรื่องนี้มากขึ้น?
(คุณไม่รู้หรอก จนกว่าคุณจะมาดูด้วยตาของคุณเอง!) เราแจกซีดีฟรี! เสื้อยืด!
โปสเตอร์! สติ๊กเกอร์!

มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของประชาธิปไตยเดินได้! "ถ้าคุณต้องการเสรีภาพ
คุณก็ต้องทำตัวให้เป็นอิสระเสรีก่อน..."

หวังว่าเราจะเจอกัน!

ไม่ประนีประนอม! ไม่ยอมรับการเซ็นเซอร์!

Freedom Against Censorship Thailand (FACT) announces a mass mob-ilisation at
Pantip Plaza, Petchburi Road, at 1 pm on Saturday, June 9, 2007.

Where better to FREE THE INTERNET than Thailand's premier computer venue!
FACT will be handing out our new free CD of circumvention software,
anonymous proxy servers and MICT's secret blocklists, "BEAT THE
CENSORS--UNBLOCK ICT!" See what they don't want you to see!

Is FACT's disk nonviolent civil disobedience under the new Cybercrime Act?
Will be be arrested...or will we just have some fun and raise public
consciousness? (You won't know unless you come and find out for yourself!)
FREE CDs! T-SHIRTS! POSTERS! STICKERS!

PARTICIPATE IN DEMOCRACY IN ACTION! "If you want freedom, first be free..."

Be there or be square!

NO COMPROMISE! NO CENSORSHIP!

__________________________________________________
Freedom Against Censorship Thailand (FACT) announces a MASS MOB-ilisation at
Pantip Plaza, Petchburi Road, at 1 pm on Saturday, June 9, 2007.

Where better to FREE THE INTERNET than Thailand's premier computer venue!
FACT will be handing out our new free CD of circumvention software,
anonymous proxy servers and MICT's secret blocklists, "BEAT THE
CENSORS--UNBLOCK ICT!" See what they don't want you to see!

Is FACT's disk nonviolent civil disobedience under the new Cybercrime Act?
Will be be arrested...or will we just have some fun and raise public
consciousness? (You won't know unless you come and find out for yourself!)
FREE CDs! T-SHIRTS! POSTERS! STICKERS!

PARTICIPATE IN DEMOCRACY IN ACTION! "If you want freedom, first be free..."

Be there or be square!

NO COMPROMISE! NO CENSORSHIP!

--
Website / เว็บไซต์:
http://facthai.wordpress.com/
Petition / คำร้อง :
http://thailand.ahrchk.net/fact_petition/

ไม่ประนีประนอม!
NO CENSORSHIP!
NO COMPROMISE!

Contact details / ติดต่อ :
CJ Hinke (English)
email: facthai@gmail.com
tel. 07-976-1880
Supinya Klangnarong สุภิญญา กลางณรงค์
(ภาษาไทย)
email: freemediafreepeople@gmail.com
โทร 086-788-9322

Test

It seems that all websites at blogspot.com can't be accessed from my home. So this is a test.

การบังคับใช้สิทธิโดยรัฐ: มีทางเลือกอื่นอีกหรือไม่?

โสรัจจ์ หงศ์ลดารมภ์
ศูนย์จริยธรรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ปัญหาการบังคับใช้สิทธิโดยรัฐ (compulsory licensing) หรือซีแอลของยาหลายตัว ซึ่งกระทรวงสาธารณสุขประกาศออกไป ได้ก่อให้เกิดผลกระทบอย่างกว้างขวาง และได้กลายเป็นเหตุการณ์สำคัญระดับโลกหลายฝ่ายต่างก็ให้ความสนใจ และเป็นอีกครั้งหนึ่ง (นอกจากกรณีปิดเว็บไซต์ยูทูบ) ที่ประเทศไทยอยู่ในจอเรดาร์ของชาวโลก ในกรณีนี้ ทั่วโลกต่างก็จับตามองอยู่ว่า คุ่กรณีทั้งสองฝ่ายอันได้แก่กระทรวงสาธารณสุขกับบริษัทยายักษ์ใหญ่ของสหรัฐ-ยุโรปนั้น ฝ่ายใดจะกระพริบตาก่อนกัน
หากจะสรุปเรื่องนี้ให้ได้ในเนื้อที่ของบทความ ก็พอจะได้ว่า การใช้สิทธิโดยรัฐนั้นเป็นมาตรการที่กฎระเบียบระหว่างประเทศสามารถยอมให้ทำได้ โดยให้รัฐบาลของประเทศที่จะใช้สิทธิดังกล่าว เป็นผู้มีอำนาจออกประกาศใช้สิทธินี้ อย่างไรก็ตาม การประกาศนี้ก็จะต้องมีเงื่อนไขบางประการ เช่นจะต้องเป็นเหตุการณ์ที่เป็นเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้รัฐบาลที่เกี่ยวข้อง จำเป็นต้องออกประกาศบังคับเพื่อประโยชน์ของการดูแลสุขภาพของผู้คนประเทศของตน นอกจากนี้ก็ยังต้องจ่ายค่าสิทธิบัตรจำนวนหนึ่งให้แก่เจ้าของสิทธิบัตร และที่สำคัญก็คือต้องมีการเจรจาที่โปร่งใสกับผู้ผลิตยาเจ้าของสิทธิบัตรเพื่อหาราคายาที่เหมาะสมอีกด้วย (voluntary licensing)
ในบทความนี้เราจะไม่ลงไปสืบสาวในข้อเท็จจริงว่า การประกาศบังคับใช้สิทธิโดยรัฐของกระทรวงสาธารณสุขได้ดำเนินการตามขั้นตอนที่ระบุไว้ใน Declaration on the TRIPS Agreement and Public Health (ดูได้ที่ http://www.wto.org/English/thewto_e/minist_e/min01_e/mindecl_trips_e.htm) ประการใดหรือไม่ เพราะยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ระหว่างกระทรวงกับบริษัทยา แต่เราจะมาดูกันว่า ในการแก้ปัญหาของกระทรวงสาธารณสุขนั้น ยังมีช่องทางอื่นที่เหมาะสมมากกว่าการประกาศเช่นนี้หรือไม่ ซึ่งหากมีแล้ว กระทรวงฯก็สามารถจะบรรลุถึงเป้าหมายในการดูแลสุขภาพของผู้ป่วยที่จำเป็นต้องได้รับยาเหล่านี้ และก่อไม่ก่อให้เกิดความขัดแย้งอันเป็นจุดสนใจไปทั่วโลกอยู่ในขณะนี้
หนทางหนึ่งที่ทำได้ก็คือการเจรจากับบริษัทยาเพื่อขอ voluntary licensing หรือการใช้สิทธิตามสิทธิบัตร (ไม่ใช่เหนือสิทธิบัตร) แต่ในขณะนี้ขั้นตอนนี้ได้ผ่านพ้นไปแล้ว เราจึงต้องมองหามาตรการอื่น จุดหมายของเรื่องนี้ก็คือว่า สถานการณ์ที่เป็นอยู่เวลานี้เป็นการเผชิญหน้าโดยตรงระหว่างกระทรวงฯกับบริษัทยา และตัวแทนเช่น usaforinnovation.org ซึ่งหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ก็เชื่อได้ว่าไม่เป็นผลดีแก่ประเทศไทยในระยะยาว
จากการสังเกตสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนี้ เชื่อได้ว่า คงไม่มีฝ่ายใดยอมอ่อนข้อให้อีกฝ่ายหนึ่งแน่นอน เพราะต่างฝ่ายต่างก็เชื่อมั่นในความถูกต้องของตน ฝ่ายกระทรวงฯเชื่อว่า สิ่งที่ตนทำไปเป็นมาตรการที่จำเป็นในการดูแลสุขภาพของผู้ป่วยที่จำเป็นต้องได้รับยาเหล่านี้ และบริษัทยาข้ามชาติเป็นฝ่ายเอาแต่ได้ ไม่คำนึงถึงชีวิตของผู้ป่วยตาดำๆ แต่ฝ่าย usaforinnovation.org ก็อ้างว่า การประกาศซีแอลของไทยเป็นการทำไปโดยหวังผลประโยชน์ส่วนตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นการหากำไรให้แก่องค์การเภสัชกรรม การกล่าวหากันไปมาเช่นนี้ไม่ก่อประโยชน์แก่ฝ่ายใด ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายบริษัทยาหรือกระทรวง ดังนั้นปัญหาก็คือว่า มีทางออกที่จะให้ทุกฝ่ายพอใจหรือไม่
เนื่องจากข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่เป็นกลางและไม่ได้มาจากฝ่ายที่มีส่วนได้เสียนั้น หาได้ยาก เราจึงจำเป็นต้องเริ่มจากภาพรวมที่เป็นที่รับรู้กันทั่วไป ข้อแรกก็คือว่า กระทรวงสาธารณสุขหรือรัฐบาลไทยได้ทำทุกอย่างในอำนาจของตนเอง เพื่อหลีกเลี่ยงการประกาศซีแอลหรือไม่ จากที่สังเกตดูจากภายนอกดูราวกับว่า กระทรวงฯยังไม่ได้ทำทุกทางที่ทำได้ ประการแรก รัฐบาลสามารถเพิ่มงบประมาณเพื่อให้สามารถจ่ายราคายาที่จำเป็นเหล่านี้ได้ นอกจากนี้ยังควรจะมีมาตรการป้องกันผู้คนไม่ให้เป็นโรคติดต่อเช่นเอดส์ที่มีประสิทธิภาพ และควรทุ่มงบประมาณในด้านการป้องกันโรคให้มากกว่าที่เป็นอยู่ ทั้งนี้เพื่อมิให้ต้องมีผู้ป่วยโรคเอดส์หรือโรคอื่นๆให้มาเป็นภาระ จากข้อมูลของกระทรวงสาธารณสุขเอง บอกว่าจำนวนผู้ป่วยเอดส์ที่ได้รับยามีจำนวนน้อยกว่าผู้ป่วยทั้งหมดอยู่มาก ซึ่งหากเป็นเช่นนี้ ก็แสดงว่า หากยาที่ผู้ป่วยเหล่านี้รับอยู่เป็นยาราคาถูกหลังจากผ่านซีแอล ก็แปลว่าแม้จะเป็นยาราคาถูกก็ยังครอบคลุมผู้ป่วยไม่ได้หมด แต่หากเป็นยาตามสิทธิบัตร เนื่องจากอัตราส่วนผู้ได้รับยาต่อผู้ป่วยทั้งหมดต่างกันมาก ก็ไม่มั่นใจว่าหากลดราคายามาตามมาตรการซีแอล ผู้ป่วยทั้งหมดจะได้รับยาหรือไม่ หนทางที่ถูกต้องจึงน่าจะเป็นการที่กระทรวงฯกับตัวแทนบริษัทยาไว้วางใจซึ่งกันและกัน ซึ่งจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อมีการนั่งโต๊ะพูดคุยเจรจากันโดยไม่มีวาระที่ต่างฝ่ายต่างมุ่งเอาให้ได้ และไม่มุ่งเอาชนะกัน แต่มาร่วมกันแก้ปัญหาว่าทำอย่างไรจึงจะเกิดประโยชน์แก่ผู้ป่วยที่ต้องได้รับยาให้ได้มากที่สุด
อีกประการหนึ่ง การบังคับสิทธิโดยรัฐควรจะเป็นมาตรการที่ประกาศเป็นการชั่วคราว เช่นมีภัยพิบัติเกิดขึ้น มีคนจำนวนมากต้องได้รับยาอย่างรีบด่วน ซึ่งเมื่อภัยพิบัตินั้นผ่านไป ก็กลับมาสู่สถานะเดิม แต่สถานการณ์ผู้ป่วยเอดส์หรือโรคหัวใจในประเทศไทย ดูไม่น่าจะเป็นภัยพิบัติแบบนี้ เพราะเป็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อเนื่องยาวนาน ดังนั้น ฝ่ายเจ้าของสิทธิบัตรจึงไม่มั่นใจว่า การประกาศซีแอลของกระทรวงฯ จะเป็นมาตรการเพื่อคุ้มครองชั่วคราว หรือจะกลายเป็นมาตรการถาวรไป หรืออาจจะกลายเป็นมาตรการที่ใช้เป็นประจำ กระทรวงสาธารณสุขจำเป็นที่จะต้องชี้แจงประเด็นนี้ได้กระจ่าง
นอกจากนี้ การประกาศซีแอลยังเป็นการส่งสัญญาณออกไปว่า ประเทศไทยไม่ให้ความสำคัญแก่ทรัพย์สินทางปัญญาเท่าที่ควร การเสนอเช่นนี้ไม่ใช่เป็นการปกป้องผลประโยชน์ของประเทศใหญ่ๆอย่างสหรัฐหรือยุโรป แต่เป็นการปกป้องผลประโยชน์ของคนไทยของเราเอง ซึ่งมีบริษัทไทยเป็นจำนวนมากที่ต้องอาศัยการบังคับใช้กฎหมายทรัพย์สินทางปัญญาที่มีประสิทธิภาพ มิฉะนั้นแล้วก็ไม่อาจทำธุรกิจได้เต็มที่ เรานึกถึงค่ายเพลงอย่างเช่นแกรมมี่ อาร์เอส หรือบริษัทซอฟท์แวร์ของประเทศ ที่จะต้องสูญเสียผลประโยชน์ไป จากการที่ซีดีเพลงหรือซอฟท์แวร์ของตนถูกคัดลอกอย่างแพร่หลาย หรือบริษัทที่มีนวัตกรรมใหม่ๆ ที่จำเป็นต้องได้รับการคุ้มครองดูแล ซึ่งผลประโยชน์ทางธุรกิจเหล่านี้ก็มิใช่อะไรอื่น นอกจากส่วนสำคัญของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศไทยเราเอง เราเชื่อว่า การคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญาที่มีประสิทธิภาพจะนำไปสู่ความเข้มแข็งทางเศรษฐกิจของเราเอง ประเด็นก็คือว่า เราควรปกป้องทรัพย์สินทางปัญญาของคนไทยเราเองหรือไม่ หากคำตอบคือใช่ ก็ปรากฏว่าการประกาศใช้ซีแอลนี้ ต้องชี้แจงให้ชัดเจนว่า ไม่ได้ส่งสัญญาณไปในทางที่แสดงว่าไม่เคารพต่อหลักการของการเคารพทรัพย์สินทางปัญญา
อย่างไรก็ตาม เพื่อให้การทำความเข้าใจเพื่อหาทางออกและแก้ปัญหาเกิดขึ้นได้จริง ทางฝ่ายบริษัทยาและตัวแทนก็จะต้องทำสิ่งที่เป็นรูปธรรมในฝ่ายของตนด้วย สิ่งที่ทำได้ในขณะนี้ก็คือ ลดราคายาสิทธิบัตรให้เท่ากับราคาที่ประกาศในคำประกาศซีแอล เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะเป็นการแสดงความจริงใจของบริษัทยาในการแก้ปัญหาของผู้ป่วย บริษัทยาต้องคำนึงว่า การทำธุรกิจให้ได้ยั่งยืนนั้นจำเป็นที่จะต้องได้รับความไว้วางใจ ไม่เฉพาะแต่ในประเทศของตนเท่านั้น แต่เนื่องจากปัจจุบันธุรกิจต่างก็เดินข้ามชาติ ก็จะต้องได้รับความไว้วางใจจากนานาประเทศด้วย การได้รับความไว้วางใจเช่นนี้ได้ ก็จะต้องมาจากการที่บริษัทยาแสดงให้เห็นว่า มุ่งที่จะช่วยเหลือคนไข้หรือผู้ป่วย ให้ได้รับบริการที่ดีที่สุดและยาที่ดีที่สุด ในราคาที่เป็นธรรมต่อทุกฝ่าย วิถีทางที่บริษัทยานานาชาติจะหลุดจากข้อกล่าวหาว่า "หน้าเลือด" หรือ "ไม่เห็นแก่มนุษยธรรม" ก็คือทำงานร่วมกับกระทรวงสาธารณสุขของไทยอย่างใกล้ชิด เป็นเพื่อนร่วมงาน หรือ partner ซึ่งกันและกัน ไว้วางใจกันและกัน และเมื่อสถานการณ์ซีแอลปัจจุบันนี้ผ่านไป ก็จะสามารถเจรจากับกระทรวงฯหรือหน่วยงานของรัฐที่เกี่ยวข้อง เพื่อจัดทำ voluntary licensing ต่อไปในอนาคตได้ ในการทำ voluntary licensing นั้น จุดสำคัญอยู่ที่คำว่า voluntary ซึ่งแปลว่า "เป็นไปตามความสมัครใจ" นั่นคือบริษัทยาจะต้อง "สมัครใจ" ที่จะมองเห็นผลประโยชน์ของผู้ป่วยว่าสำคัญไม่แพ้ผลประโยชน์ของผู้ถือหุ้นของตนเอง และร่วมมือกับกระทรวงฯในการหาวิธีที่เหมาะสมที่สุด และเป็นวิธีที่ทุกฝ่ายยอมรับกันได้มากที่สุด เพื่อแก้ปัญหาสุขภาพ ซึ่งผลกระทบนี้จะไม่ได้เกิดแก่เฉพาะคนไทยเท่านั้น แต่ยังจะเกิดประโยชน์มหาศาลแก่ผู้คนทั้งโลกอีกด้วย